In Memoriam Geron

Gisteren hebben wij onverwachts afscheid moeten nemen van ons oudje Geron.

In oktober zou hij 15 jaar geworden zijn.

Vrijdag was hij nog aan het rennen en daagde hij Ricardo nog uit, maar gisteren kon hij ineens niet meer op zijn pootjes staan. Bij de dierenarts was hij al in shock en werd er geconstateerd dat hij een inwendige bloeding had en hebben we hem in laten slapen.

Lieve, eigenwijze Geron, mijn poppedijntje ❤️.

Als een heel angstig hondje van 3 jaar is hij in  2012 bij ons in de opvang gekomen. 

Na 8 maanden is hij 5 weken geadopteerd geweest, maar na een ontsnapping op de eerste dag was hij weer helemaal teruggevallen in zijn angst en sindsdien is hij bij ons gebleven.

Met hulp van Scooby en Paco is het gelukt om hem over zijn grootste angsten heen te krijgen en is hij een gelukkig hondje geworden. 

Hij bleef wel altijd op zijn hoede en vertrouwde niet snel vreemde mensen. 

Sinds Corona kon hij slecht alleen blijven. Gelukkig kon hij bij Joke terecht wanneer wij buiten de deur moesten werken. Zij had zij zijn vertrouwen al snel gewonnen en hij liep ’s-morgens vrolijk met haar mee.

Een wasmand op mijn werkkamer heeft hij geclaimd als zijn mandje en ik zal het missen om hem niet meer naast me te hebben als ik zit te werken😪

Al was hij misschien een onopvallend hondje, het was er wel een met karakter en wie weet hoe hij geweest zou zijn als hij een goede start in het leven had gehad.

Tot op de laatste dag bleef hij ons verbazen en we zullen onze “Tinus Kruispoot” ontzettend missen.

De laatste van de 3 musketiers is er nu ook niet meer, het was een mooi stel bij elkaar waar we heel veel mooie herinneringen aan hebben. 

Rust zacht lieverd.