Ami was ergens achter gelaten en doorkruiste de straten van Casabermeja. Geen mens die naar hem keek, en hijzelf klampte zich vast aan het leven, wilde niet opgeven, maar liefst ver weg van de mens die hem zoveel pijn en verdriet gedaan had. Een vrouwtje begon Ami eten te geven, maar hij was zo mager dat hij amper nog op zijn pootjes kon staan. Toen hij letterlijk neerviel van ontbering gaf hij zich over aan de vrouw, en die bracht hem naar de dichtstbijzijnde dierenkliniek. Hij was er slecht aan toe: bloedarmoede, had geen kracht meer, was ondervoed, zat vol ongedierte, en wat nog meer. Zij begonnen aan zijn wederopbouw, werkten aan zijn vertrouwen en heel langzaam ging hij mensen anders zien.
Onze Ami maakt stapje per stapje vorderingen en wil nu vooruit! Hij zal altijd een bang hondje blijven, maar zal zijn baasje met z'n volle hart vertrouwen en liefhebben. Wie geeft hem die kans?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten