In Memoriam Ami (Ace Francesco)

Op 31 mei 2010 is Ami bij ons komen wonen. Bij ACE kreeg hij eerst de naam Frikandel en later hebben ze dat bijgesteld naar Fabrice. Omdat ik al een broer heb met bijna dezelfde naam, hebben we hem Ami genoemd. Kort voor Amigo, want hij kwam als vriend voor onze Portugese Podengo, Gaio, bij ons wonen. En vriendjes waren ze! De eerste ontmoeting was onvergetelijk. In het gastgezin waar Ami verbleef, liepen in totaal 6 honden, ook Fabrice, het broertje van Ami. Maar Ami en Gaio hadden alleen oog voor elkaar en het was voor iedereen duidelijk: dit was een perfecte match!

Eenmaal bij ons thuis bleek Ami meer met zijn baasje te hebben dan met zijn bazinnetje. Elke avond kroop hij bij zijn baas op schoot, kontje op de bovenbenen, voorpootjes op de schouders en toen kon baasje hem kriebelen van onderrug tot de nek en weer terug. Ik mocht alleen maar toezien. Ook bij mijn ouders had ik het nakijken en lag hij altijd strak naast mijn vader, met zijn koppie op mijn vaders bovenbeen. Hij keek me dan altijd aan, alsof hij wilde zeggen: vette pech voor jou! Na bijna een jaar werd het hondengroepje verblijdt met de komst van Bruno. Alsof Ami begreep dat Bruno ook van ACE was, Ami sloot hem gelijk in zijn pootjes. Gaio was een beetje jaloers en moest er eerst niks van hebben, maar uiteindelijk draaide hij bij. Ook Cooper, de Franse ACE bulldog, kwam bij ons wonen. Maar Ami had niks met hem en dat was wederzijds. Alsof Ami zijn ongenoegen wilde uitten begon hij ineens met weglopen. Of zijn jagersinstinct werd ineens wakker, dat kan ook. Want Ami, kruising Podenco Maneto, begon ineens op konijnen te jagen. In het bos hoorde ik hem fanatiek blaffen en ik wist: konijn geroken! Ik rende erop af om op de plek waar hij net nog blafte, geen Ami te vinden, maar ik hoorde hem wel weer honderden meters verderop blaffen. Ik heb wat door bossen afgerend! Tot ik dacht: je komt zelf maar terug. En met een beetje geduld (lees: minstens een uur!) kwam hij dan ook aanzetten. Met de tong op de grond, maar een sprankel in de ogen. Want rennen was zijn lust en leven. Door een ongelukkige stap in de achtertuin kwam dat abrupt tot een einde. Gescheurde meniscus en kniebanden. Ami werd geopereerd en moest revalideren. Wat een verdriet had ik daarvan! Na problemen met de anaalklieren en nog eens 2 operaties werd Ami ineens anders. Hij begon ineens met rondjes draaien en bijzonder gedrag te vertonen. Er was iets mis in zijn hersenen. Stukje bij beetje ging hij achteruit. Hij kon steeds minder, hij wilde steeds minder en hij deed steeds minder. Zijn wereld werd ineens zo klein! De sprankel in zijn ogen was weg en had de laatste dagen plaats gemaakt voor onzekerheid, angst en dat was voor ons het moment om te zeggen: het is goed geweest, deze jongen verdient rust. Ami zou in oktober 14 jaar zijn geworden. We hopen dat waar hij ook is, Bruno en mijn vader heeft gevonden en ze nu strak tegen elkaar aan zitten. Rust zacht lieverd. En laat de konijnen daarboven met rust!

Groetjes, Claudia