Met intens verdriet hebben we op oudjaarsdag afscheid moeten nemen van onze lieve,mooie, bescheiden en dappere Cosita.
Vorige week hoorden we dat ze tumorcellen in haar lever had.
Wat waren we gek op dat kleine meissie!! Mensen zeiden soms dat ze het mooi vonden dat wij haar een echt thuis hadden gegeven, maar dat draaiden wij dan altijd om.
WIJ waren dankbaar dat we haar mochten hebben. Ze heeft ons zoveel gegeven........
Overal kreeg ze veel aandacht: op straat, in winkels,restaurants. Altijd een glimlach van mensen op het gezicht van jong en oud. Ze zag er ook zo vertederend uit......
Wat waren we trots op haar. Bescheiden, dankbaar voor alles wat ze kreeg.....
Vaak na haar eten een likje over mijn hand.
En het was een modelhond. In de auto,mee naar binnen,nooit blaffen, honden had ze niets mee en negeerde die gewoon.
Even een tijdje alleen thuis zijn of even in de auto wachten. Geen probleem.
Ze legde zich overal bij neer terwijl het haar, denk ik, bij die rotfokker nooit is geleerd. Waar het een hel voor haar was. Ernstige verwaarlozing en slaag.
En maar pupjes produceren.......
Cosita was gek op auto rijden. Ze ging meteen slapen en als de auto stopte werd ze wakker en zag je aan dat koppie: leuk, wat gaan we doen?
Zondags gingen we vaak op pad met haar. Gewoon niets bijzonders, naar een andere plaats in Nederland en daar wandelen..soms een terrasje.
Alles wou ze ontdekken.....ze vond het geweldig.
Dat zag je al in het filmpje over Cosita die ACE plaatste in 2017.
Zeker angst, maar ook een grote nieuwsgierigheid. En die angst heeft ze heel snel overwonnen.
De laatste week elke dag met haar rondgereden. Wandelen ging eigenlijk niet meer. In de auto had ze haar rust en sliep ze heel diep wat thuis in haar mand niet goed meer wou.
Maar nog steeds dat enthousiasme van op stap gaan.
Het laatste kleine wandelingetje was het alsof ze afscheid aan het nemen was. Ze keek om zich heen deed weer een paar stappen bleef weer staan om vervolgens weer om zich heen te kijken.
Wij komen ooit over dit verdriet heen, maar we hadden Cosita zo graag nog een paar jaar liefde willen geven, leuke momenten bij het op pad gaan.
Ze had dat zo verdient! Als er een god bestaat waarom dan al dat dierenleed bij deze teerhartige en onschuldige dieren.
Dit is dan ook een eerbetoon aan ons mooie meissie en we zijn zo dankbaar dat ze in ons leven is geweest. Als zij genoot, genoten wij!
Vele honden hebben wij gehad, maar Cosita zal altijd een speciaal hondje blijven.
Ons huis is leeg en stil en we huilen ons de ogen uit ons hoofd maar de vele herinneringen van bijna 5 jaar houden we in ons hart vast.
Dag lief meissie.
Met hartelijke groet,
Zwaantje de Haan en Harry Smit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten