Freaky Friki

Liefde op het eerste gezicht was het toen Friki zijn kraaloogjes mij door mijn computerscherm heen aanstaarde. Zijn verhaal deed er op dat moment eigenlijk niet meer toe omdat ik wist dat ik kosten noch moeite wilde besparen om deze lieverd een veilig thuis te geven. 

Begin juni was het zo ver, met een Greenweehl auto reed ik af naar Barneveld om Friki op te halen. Het was een koude, regenachtige zomerdag en er stond een lange file ondanks de zomervakantie en het tijdstip. Echter kon niks de rust die ik voelde verstoren, ik kreeg eindelijk mijn hondje en dat was een gegeven dat vast stond. Onhandig probeerde ik in de loods een gesprek aan te knopen met de vrijwilligers van ACE en andere adoptanten. We vertelden welke hond wij adopteerden en sommige namen herkende ik van de website. Maar heel stiekem maakte het me niet zoveel uit, ik wilde Friki zo snel mogelijk thuis brengen. 

Toen de vrachtwagen, na enige vertraging, arriveerde was de opluchting onder de aanwezigen groot. Eindelijk waren ze er. Professioneel werden de katten en honden zo snel mogelijk overgedragen aan hun nieuwe eigenaar. Ik zag eigenlijk alleen maar blije gezichten terwijl ik de angst voelde opkomen dat Friki helemaal geen behoefte had om met mij mee naar huis te gaan. Ik had dat wel begrepen, na een rit van 24 uur nog een keer een auto in moeten klinkt als pure horror. 

Toen wij aan de beurt waren wist ik niet of ik wilde filmen hoe Friki als een zielig ratje uit de vrachtwagen werd getild, hem wilde vasthouden of zoveel mogelijk last-minute vragen aan de vrijwilligers wilde stellen. Ik kon nauwelijks geloven dat hij nu echt van mij was. Ik besefte niet dat de waarheid iets anders lag, vanaf dat moment was ik van hem.

Eenmaal in Den Haag liep mijn Freak met zijn staart trots in de lucht voor mij uit alsof hij de weg gewoon wist. Thuis nestelde hij zich naast mij op de bank en vanaf dat moment is hij geen seconde van mijn zijde geweken. 

Wel is er in de afgelopen 5 maanden veel veranderd. Van een hondje die weigerde te eten en te drinken, constant aan zijn oortjes krabte en na 5 minuten wandelen weer naar binnen wilde. Rent hij nu als een pup zo blij door grasvelden of over het strand, doet hij zijn best om zoveel mogelijk teken te verzamelen, eet hij twee maal per dag als een prins zijn verse vlees en ligt hij languit op de bank te knorren terwijl hij droomt. 

Wat niet is veranderd is het vertrouwen wat hij mij vanaf het eerste moment heeft gegeven. Waar ik bang was dat hij angstig zou zijn of geen behoefte had aan contact bleek het tegenovergestelde waar. Het is niet overdreven om te zeggen dat ik zijn wereld ben. Bezoek, andere honden en zelfs eten, het interesseert hem niet. Zolang hij mij maar in de gaten kan blijven houden. Als ik boodschappen doe of naar mijn werk ga, gaat hij gelukkig wel rustig slapen. Maar eenmaal thuis wordt ik direct overladen met likjes, nieuwsgierige snuffels en uiteindelijk een hondje dat letterlijk in mijn armen springt van blijheid dat ik er ben. 

Mijn Freaky Friki - het grootste cadeautje dat ik mezelf heb gegeven. Zijn liefde en vertrouwen in mij is oneindig en ondanks dat hij al bijna 8 jaar wordt geschat hoop ik dat we nog vele jaren samen in gezondheid mogen doorbrengen.