Een man stond aan de poort, met zijn hond aan de hand. Een mooi zicht, tenminste als je niet wist dat hij zijn hond bij ons wou dumpen, want Alvaro kon niet langer bij hen blijven. Was het hun piepkleine appartement? Was het door gebrek aan tijd? Was het het kindje van 4 maanden? Was het de vrouw des huizes die er genoeg van had? Het was een heel raar, verward verhaal van de man, die huilde toen hij weg ging, maar hem toch zeer verzekerd achter liet.
Alvaro adoreerde zijn baasje, zijn familie, maar zijn energie was echter te veel voor hen. Hij was er wel mee naar school gegaan, en zindelijk is Alvaro ook, en goed met de kinderen, eentje van 12 en een baby van 4 maanden, maar wat de echte reden voor deze beslissing juist was weten we niet, al hadden we wel een vermoeden, maar je kreeg het niet van zijn baasje te horen. Hij ging nog snel even foto's maken van zijn hond voor hij vertrok, en daar ging hij dan.
En toen, toen stortte Alvaro’s wereld in. Zijn blik wijkt niet af van de deur langs waar zijn baasje naar buiten liep, zijn verdriet duidelijk voelbaar.
Meer informatie over Alvaro vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten