Darius, kleine Rius voor de vrienden

Hallo allemaal! 

Mijn naam is Darius, kleine Rius voor de vrienden. Ik ben een podenco, en dat bleek niet meteen een geschenk. Net zoals veel van mijn vrienden heb ik er een lijdensweg opzitten. Ik belandde uiteindelijk in een dodingsstation. Ik was letterlijk doodsbang. Het was de hel op aarde. Tot… ik plots meegenomen werd door superlieve mensen van Shin.

Nadat ik enkele maanden rustig bij mijn lotgenoten in de refugio had vertoefd, werd ik op de vrachtwagen naar België gezet. Ik kwam bij een gastgezin terecht. Ik heb hen nooit verteld wat ik allemaal meegemaakt heb, maar laat het me zo samenvatten: ik ben doodsbang van mensen. Ik bibberde dagenlang uit mijn vel, en heb weken amper bewogen. Maar blijkbaar deed ik ook iets met m’n ogen, want plots zeiden die mensen dat ik mocht blijven!

Eigenlijk waren ze van plan om op wereldreis te vertrekken. Eens ik geadopteerd was, zouden ze hun rugzak pakken, op naar verre oorden. Maar… ze hebben zich bedacht. Of toch deels. Ze gaan nog steeds enkele maanden op reis, maar met de auto nu, dwars door Europa. En! Ik mag mee! 

Akkoord, ik krijg soms nog paniekaanvallen op straat. Nope, vreemden mogen niet te dichtbij komen. En ja, ik word eigenlijk wel eens misselijk in de auto. Maar de voorbije maanden zijn we een paar keer op weekend en zelfs een week naar de Vogezen geweest. En dju, dat was genieten. Wandelen, wandelen, wandelen.

Dussss: here we go! Mijn rugzak staat ook klaar. Een tijdje geleden stond ik op het punt om afgemaakt te worden, maar via een Spaans-Belgische vluchtroute mag ik nu op rondreis door Europa. Geen idee hoe ver we zullen geraken, maar ik houd jullie graag op de hoogte met een dagboekje hier. Volgen jullie mee?

Tot binnenkort!

Darius 

PS/ Dikke poot aan Sandy en Davy, die centen gaven om me vrij te kopen, en aan Veerle en alle andere lieve Shin-vrijwilligers, die zo lang voor me gezorgd hebben. Deze reis is dankzij hen!