Dagboek van Fabienne - Een terugblik op hun 24 uur opsluiting in een kooi,...

Het is ondertussen alweer een week geleden dat onze Mitch en Kelly zich opsloten in een kooi. Een bewustmakingsactie, bedoeld om mensen even te doen stilstaan bij het leven in een asiel, hoe onze honden dit ervaren… De steun die ze hierbij kregen van vrienden, familie, onze volgers, vrijwilligers, kortom iedereen, was overweldigend! Dankzij hun volharding en de hartverwarmende reacties van iedereen konden we de mooie som van € 8500 bijeen rapen, een geweldig bedrag voor onze hondjes en katjes!

Beiden blikken even terug op hun ervaringen:

 

Mitch

 

Bijna één week na de 24u actie, het leven gaat verder...  Al voelen behoorlijk wat dingen anders aan. Zelf ben ik me meer bewust van mijn vrijheid, terwijl je het leed en leven van zij die opgesloten zijn meer herkend.

Ik heb het geluk gehad, om tijdens mijn recente vrijwilligersperiode, enkele van de honden die ik verzorgde te zien vertrekken. Dit dankzij het harde werk en de inzet van elke werknemer en vrijwilliger binnen de organisatie. Mensen die blijven geloven in iets positief en dat ook waarmaken. Dankzij hen en de nieuwe baasjes zetten we iets in beweging, iets heel moois! De echte sterren zijn echter de honden en katten die blijven volhouden en hopen op iets beters. Hoe zij na zulke periode van onrust, machteloosheid en verdriet zich opnieuw durven en kunnen openstellen is werkelijk een wonder! Iets waar wij als mensen veel van kunnen leren.

De pijnlijke realiteit is echter, dat een lege kooi binnen een mum van tijd weer wordt ingenomen door een nieuwe ziel.

Laat ons daarom streven naar een duurzame educatie en een bewustzijn naar dieren toe. Een manier van denken waar mensen die een engagement aangaan verantwoordelijkheden nemen en tweemaal nadenken voor te handelen. 

Laat ons stoppen met dieren uit te buiten als vanzelfsprekend te zien. Dieren zijn geen bezit! Wij moeten dankbaar zijn voor elke moment met hen, niet omgekeerd!

Dank aan iedereen voor de steun! 

M.

 

Kelly 

 

10 mei was het zover, 24 uur in een kooi in om de aandacht te vragen voor de miljoenen asielhonden over de hele wereld, die zo afgedankt worden, alsof het niks is. Het is voor een mens makkelijk om te dumpen, ze zijn ervan af, maar het leven van de hond gaat verder, eenzaam in een kooi, afwachtend of het baasje nog terugkomt. 

Ik heb ervoor gekozen om mijzelf op de sluiten bij Wario en Toad, 2 pups die ik zelf geboren heb zien worden, 10 maanden geleden. Mama, broers en zussen zijn allemaal al vertrokken, behalve deze 2 knuffelberen. Wario is ondertussen gelukkig ook al geadopteerd, maar Toad blijft nu alleen achter. Hij heeft nog niks anders gezien dan zijn kooi in het asiel, al 10 maanden lang, geen warme mand, alleen maar wachten, 24 uur per dag, in de hoop dat dat baasje voorbij komt die hem adopteert en een warme mand geeft, want meer vraagt hij niet. 

Het moment dat ik de kooi in kwam met mijn slaapgerief was Toad uiteraard erg enthousiast.. Aandacht!!! Maar die spullen, dat was toch wel een beetje raar, je zag hem denken, wat gaat hier gebeuren!? Na wat koekjes en knuffels werd hij wat rustiger. We hebben samen ons bedje geïnstalleerd voor de volgende 24 uur, en toen kwam het eerste besef al... Ik had het dekentje en kussen nog maar net neergelegd of Toad lag er al op, keek mij aan alsof hij wilde zeggen, dit is nu van mij! Dit kent hij uiteraard niet... De daaropvolgende uren bleef hij mij maar wat raar aankijken, ga jij hier blijven!? Hij wist niet goed wat hij moest doen... Ik ben op een gegeven moment in het slaaphok gaan zitten, ik dacht zo zal hij wel wat loskomen en bij mij komen liggen. Hij heeft nog een uurtje heel raar staan kijken en wilde het slaaphok niet inkomen, daarna is hij toch eens komen snuffelen, en vanaf dat moment is hij geen moment meer van mijn zijde geweken. Als ik het slaaphok uitging ging hij mee, even samen om ons heen kijken, kijken wat er gaande was in de rest van de sectie. 

Wat doen de andere honden om de tijd te doden? De een slaapt, de andere zit vliegen te vangen, de volgende ligt in het zonnetje en enkele draaien alleen maar rondjes in hun kooi, uit pure verveling. Toad bleef eigenlijk heel rustig, hij liet alles over zich heenkomen. De volgende uren hebben we samen op ons dekentje doorgebracht... Bij elk geluidje gingen we samen even buiten kijken, net als alle andere honden, iedere keer hopende dat er iemand kwam.

Hij was zo aanhankelijk, hij was zo blij met de menselijke aandacht, even voor hem alleen, en het niet moeten delen met nog 300 andere honden. De daarop volgende uren waren onrustig, maar wij lagen samen, we hadden veel steun aan elkaar. Hij wist al dat er niemand meer ging komen na dit uur. Ik voelde zijn 'rust', precies alsof hij mij wilde laten zien wat te doen en dat ik rustig moest blijven 'het komt goed, morgen zijn ze er weer'. Het werd donker, ik werd onrustig, want de verveling begon toe te slaan, de eenzaamheid, het wordt donker, je ziet niks meer, hebt niks te doen.... Maar ook hier bleef hij rustig, waar andere honden juist ook onrustig werden... Iedereen reageert anders... De zon ging onder, we zijn samen in het slaaphok gaan liggen, Toad kwam in mijn nek liggen en is hier niet meer weggegaan tot het uur dat we geïnterviewd werden. Hij vloog uit het slaaphok, waar ik hem dan op mijn beurt vertelde dat het goed volk was, dan ging hij terug naar zijn bedje, en zo ging dat de hele nacht, we hielpen elkaar waar nodig.

Toen het licht werd rond een uur of 6u30 werd ik begroet met een natte snoet en een lik over m'n wang, iedereen stond al recht en te blaffen in hun kooi, nieuwe dag!!! Toad had de hele nacht niks in zijn kooi gedaan dus toen het eerste personeel aanwezig was werd hij er direct even uitgehaald, plasje, kakje en hij kwam weer terug naar 'bed', waar we samen hebben uitgezeten tot 15u. En toen kwam het moment, het ‘afscheid’… Al is het geen echt afscheid, want ik zie hem nog elke dag, maar het is een heel raar idee 24u bij hem te liggen en hem dan zo achter te laten, wetende dat hij dit nog elke avond, elke nacht, wie weet hoelang moet meemaken... Ik pakte het bed weg, en hij wilde het terug het slaaphok intrekken, alsof hij wilde zeggen, ga niet weg!!!! Blijf bij mij... dat was het moeilijkste moment… 

Ik heb hem uiteraard in die 24u beloofd dat zijn thuis ook zeker gaat komen, dat échte gouden mandje, waar hij niet meer weg hoeft, oneindige liefde krijgt, alles wat zijn hartje ook maar begeeft en wat hij de afgelopen 10 maanden van zijn leventje nog niet heeft mogen voelen. Toad heeft nog zoveel te leren van de wereld, maar heeft ook zoveel te bieden! Het is een zachtaardige, gevoelige en rustige knuffelbeer... Laat hem niet nog langer opgroeien achter tralies, maar er samen voor zorgen dat we voor hem op deze manier zo snel mogelijk ergens thuis krijgen!!!