Abuelo zat tussen de andere grote honden in die koude, kille kooi in het dodenstation, samen met twee andere lotgenootjes. Geen haar op zijn oude hoofd had durven denken dat hij hier nog (levend) uit zou komen. Hij zat lusteloos rond te kijken, op zijn wankele oude pootjes, eten had hij al lang niet meer tussen zijn oude tandjes gehad.
We namen het oude ventje met ons mee, hij was mager en zwak, en zijn oogjes spraken meer dan een boek ooit weergeven kan.
Abuelo is een oudje, een lieverd, en hij kan zo genieten van een mandje in de zon dat zijn oude botjes weer wat warmte brengt. Zijn mooie karakterkop kijkt je aan met zoveel dankbaarheid, echt een oud ventje dat nog even gelukkig wil zijn, stilletjes aan iemands zijde.
Wie neemt hem ter harte? Hij heeft geen jaren meer voor zich, maar wil zo graag nog even…
Meer informatie over Abuelo vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten