Na ruim 2 jaar bij ACE te hebben gewoond, kwam op 19 maart 2011 Bruno bij ons wonen. Zijn leeftijd werd destijds geschat en ook onze dierenarts bevestigde dit: Bruno zou 8,5 jaar oud zijn. We werden zijn gastgezin, leerden hem leven in een huis, omgaan met verkeer, auto rijden, mensen ontmoeten enz. en ondertussen gingen we samen met ACE en alle vrijwilligers op zoek naar zijn ‘forever home’. We besloten al gauw dat Bruno zijn forever home al bij ons had gevonden en hij werd onze jongen. We dachten ‘die paar jaar’… dat die paar jaar er 11 zouden worden, had niemand verwacht. Hij vertrouwde mij volledig. Medische handelingen, nageltjes knippen, oren schoonmaken… hij vond het verschrikkelijk, maar hij liet mij wel hem helpen. Buiten was hij een goede waakhond, tot de laatste dag. Maar binnen lag hij het liefst op schoot. Zijn vertrouwen in mij ging zo ver, dat ik hem zelfs kon verkleden. En hij heeft wat rare pakjes aangehad! Vorig jaar zijn we voor het eerst met hem naar de dierenarts gegaan vanwege toch wel erg veel knobbels! De arts zag een oude, maar wel gezonde hond. De laatste tijd leek hij echter zijn rust niet meer te kunnen vinden, begon hij ineens eten te pikken uit mijn hand of van mijn bord (wat ik ook wel weer grappig vond), maar ook vond hij onverwachte aanhalingen niet meer prettig. In goed overleg hebben we besloten dat hij zijn ster aan de hemel dubbel en dwars had verdiend en is Bruno 6 april op mijn schoot heel vredig ingeslapen. Ook al weet je dat je er goed aan doet, het verdriet is er niet minder om.
We gaan je missen, ouwe opa!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten