Ze noemden me China ... Ik was een klein bang dingske toen Fabienne en co mij meenamen uit het dodings station. Ik kwam op een plaats waar vele andere hondjes woonden, ik kreeg lekker eten, de mensen waren lief voor mij..Ik kende dat helemaal niet en vertrouwde het ook niet meteen. Er kwamen allemaal lieve mensen op bezoek daar in Spanje, ik mocht wel eens op een schoot kruipen en kreeg ik wat knuffeltjes. Mmm, dat vond ik precies toch wel leuk. Zo zag mijn mama mijn fotootje. Ze dacht al langer na over een 2de woefke en ze gelooft in het lot, mijn naam was China, ik had een lief snoetje, ze had ze blijkbaar direct iets van "dit is meant to be". Ik heb dus een grote mensenzus die in China geboren is, vandaar. Wat ik niet wist, was dat mijn toekomstige mama in oktober naar Spanje kwam. Ik kon haar al leren kennen. Ze kwam meteen naar mij, dat vond ik wel leuk. Ik was ondertussen al niet meer zo bang, want ik kreeg alle aandacht van de studentjes omdat ik zo klein en schattig was. Ik mocht mee met mijn mama en moeke. Een avontuur, mee in de auto, wat gaan wandelen, en vooral ik kreeg veel koekjes, ja dat zag ik helemaal zitten. Ze moesten me nog terugbrengen want ik was nog maar pas gesteriliseerd. Elke keer voordat ze terug vertrokken, kwamen ze me nog knuffelen. Mijn staartje kwispelde al als ik ze zag aankomen. Op 27 oktober ben ik (Lili nu) in België aangekomen, kreeg ik een echt huisje, een honden - en poezenbroertje, mensenzusje en een lieve mama voor altijd❤ ik wist niet wat me overkwam, iedereen zag mij graag, zoveel liefde, maar kon ik dat wel vertrouwen? Ondertussen is het begin januari en ben ik het al heel goed gewend in mijn warm thuisje. Ik word hier flink verwend (ja ik ben dan ook de kleinste van de hoop en ik kan wel eens zielig kijken) dat helpt wel hoor😁
Dank u lieve Fabienne en iedereen in Spanje om mij te redden uit de hel, lieve groetjes van de hemel op aarde, Lili🐶💕❤
Geen opmerkingen:
Een reactie posten