Ze werd gevonden in een portaal waar ze stilletjes in een hoekje voor zich uit keek, ongeïnteresseerd,... Haar lichaampje kon niet meer, moe van het dolen en overleven, moe van dit leven, van de pijn en niet meer weten wat of hoe,... Ze was op en opgegeven, zo dacht ze, ze was een beschadigd hondje, dat zo bang was dat we het niet durfden haar adopteerbaar te zetten. Maar een lieve adoptante nam haar met veel liefde op in haar huis en hart. Na anderhalf jaar Lara een hemel te hebben gegeven, is nu het afscheid nemen heel zwaar. Ze vertelt: "Je kwam voorbij op de website en ik was op slag verliefd op je grijze kopje. Wij wilde je nog een goede oude dag bezorgen, maar toen zag ik de woorden 'Niet adopteerbaar'.Toch bleef je in mijn hoofd zitten. Ik waagde de gok en heb gemaild dat ik je toch een kans wou geven. En toen je een paar weken later aankwam in België, bleek je een pienter en snugger hondje te zijn.
Het was even aftasten wat je kon verdragen. Zo konden we je niet optillen om mee op de bank te liggen .,maar geen probleem, dan dook je maar de grote hondenmand in.De andere drie honden hadden daar respect voor. Je was tenslotte de oudste van de roedel.
Wat waren we verliefd op je, je was nog zo pienter voor je 15 jaar .
Tot een maand geleden de klachten begonnen. Je werd doodziek .
In alle haast naar de dierenarts, die na wat echo's en foto's kanker vaststelde .
'Een kwestie van weken', zei hij .
We namen je mee terug naar huis na de nodige spuiten . Je knapte dan weer wat op. Zo zijn we een.paar weken doorgegaan tot gisteren. Het ging niet meer...We hebben de moeilijkste beslissing moeten nemen die er bestaat, maar het was genoeg geweest . We moesten je laten gaan, hoe pijnlijk ook . Het heeft helaas te kort geduurd dat je in ons leven was.
Rust zacht Lara, we zullen je nooit vergeten. Je zit in mijn hart en hoofd."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten