Pagina's

zondag 26 december 2021

Een mooi kerstverhaal van 2 broers…

Hallo iedereen,

Tayu hier 

 Exact één jaar geleden kwam ik bij mijn nieuwe baasjes aan. Op 23 december 2020;  een écht kerstcadeautje dus. Mijn broer Tété zat hier al 3 jaar eerder als pup, ook op 23 december toegekomen. Toeval? Nee hoor, wij zijn twee engeltjes!
Ik kwam met de vrachtwagen aan in Overijse. Mijn broer reisde, zoals dat helemaal bij hem past in stijl met het vliegtuig van Spanje naar Eindhoven . Ik werd bij aankomst in Overijse rechtstreeks in de auto gezet, omdat ik toch zo extreem bang was. Geen enkel risico! De vrijwilligers waren héél lief voor mij. IK had helaas nog niet door dat mijn nieuwe leven begonnen was en was zo stil en angstig, de hele rit lang… durfde amper kijken naast wie ik in de wagen zat. Héél af en toe piepte ik even en vervolgens keek ik snel weer weg. Zeker geen conflict zoeken, dat was veilig.

Aangekomen in Limburg was het wennen. Mijn broer besnuffelde mij van achter de draad van de bench, maar toonde niet veel interesse en was zelf ook wat bang. Zocht steun bij zijn baasjes. Ik hield me de hele tijd muisstil. Toen ik uit de bench werd gehaald, dook ik meteen de tafel onder. Na een paar uurtjes, vond ik dat het wel geweest was. Ik kwam onder de tafel uit en vroeg gelaten om een knuffel. Het eerste ijs was wat gebroken. Toch zou het nog een aantal weken duren voor ik de veilige tafel voorgoed zou omruilen voor mijn nieuwe huis. Ook de nachten waren er een heel aantal van huilen en niet goed weten waar ik was. In de tuin liep ik eerst nog aan de leiband en dan ging ik helemaal achteraan in de hoek staan, als bevroren. Dan moest ik gepakt worden en zo weer mee binnen. Mijn broer verdroeg me in het begin wel, maar meer ook niet… we zijn dan ook héél verschillend.

Tété heeft het karakter van een kat. Als hij eten krijgt en een mandje, is het hem allemaal al goed. Hij is heel rustig van aard en heeft niet altijd nood aan een aai over zijn bol, alleen als het hem past….Hij zet me soms spelend op mijn plaats als ik weer eens veel te onstuimig op de trap mijn huisgenoten begroet .Zo heeft een trap voor mij geen treden, die doet eerder dienst als een soort glijbaan, dat gaat véél sneller 😉.

Met veel geduld leerde ik dat mijn nieuwe baasjes veel om me gaven, ik leerde aan de leiband wandelen, leerde dat auto’s zo eng niet zijn, leerde de tv kennen, de living, de gang, de trap, de tuin, de badkamer…alles, maar dan ook écht alles was nieuw en eng. Zelfs koekjes konden mij de eerste maanden niet bekoren om mijn angsten te overwinnen.

Eén keer zijn mijn baasjes eens heel bang geweest. Ik was hier al een paar maanden, toen bij een wandeling er een andere wandelaar zijn hond zich los trok. De hond kwam naar ons toe en was niet zo aardig. Ik sloeg in paniek, en raakte in de knoop met de leiband van mijn broer. Mijn baasje wou helpen, maar door de hele paniek en het rondgespring kwam het slot van mijn leiband open te staan. Weg was ik…Toen mijn baasje wat later ongerust kwam aangelopen, stond ik al voor de deur van ons huis. Ik ken alle wegjes hier intussen op mijn duimpje, en ik leerde dat ik hier veiligheid kan vinden.

Ik ben echt een zot geval, een spring-in-‘t-veld. Geduld staat niet in mijn woordenboek, maar voor wie mij lief heeft (zeker mét koekjes), doe ik wel mijn uiterste best. Dan vragen ze me soms om braaf te wachten. Met mijn hele lijf probeer ik me dan in bedwang te houden, maar dan hoor ik telkens tak tak tak… Ik kijk dan links en rechts…hèè , vanwaar komt dat geluid? Plots heet ik dan kwispel ipv Tayu. 😊 Ik snap die naamsverandering niet echt.Ik ben ook altijd de eerste in rij om iets lekkers te halen. Tété kan goed zoeken en snuffelen, maar hihi, ik ben rapper, eten happen is mijn specialiteit, zelf uit de lucht vangen…ik heb dan ook drie jaar kunnen oefenen!

Als ik nu achterom kijk, heb ik al zoveel overwonnen.

Schaduwen boven mijn hoofd, vooral als de zon binnen schijnt, is nog wel een groot werkpunt. Of onze tuin. Die ga ik niet in als ik kinderstemmen hoor of lawaai bij de buren. Maar als mijn broer voorop gaat, durf ik al wat meer. Hij is mijn grote steun en toeverlaat…ik geef hem heel veel likjes en andersom bespeur ik af en toe toch ook een kwispelstaart als we elkaar even niet hebben gezien.

In het weekend vertoeven we vaak in de losloopweide, daar leerde ik andere hondjes kennen en bloei ik helemaal open. Dan jammer ik in de koffer van de auto tot we er zijn, omdat ik denk dat de autorit er naartoe dan wat sneller vooruit gaat. Mijn broer speelt dan soms met mij!

Ik ben ook nog zeer bang van vreemde mensen, maar eens ik hen beter ken, ben ik de grootste knuffel die iemand zich kan wensen. Hondstrouw en volgzaam. Zo ben ik!

De structuur van de dag ken ik hier intussen perfect, opstaan, eten, wandelen, slapen, wandelen, slapen, eten. En soms nog eens naar de bus om onze kostwinner op te halen, joepieeee!

Ik zal bij het wandelen ook niet snel alleen vertrekken met maar één baasje. Ik probeer eerst de hele roedel in huis samen te krijgen…Ik duw ze desnoods de zetel /stoel uit of spring tegen hen aan. Samen uit, samen thuis!

En ja, een hond als ik vraagt extra werk en geduld, en soms ook iets niet kunnen doen of je plannen helemaal omgooien. Ik geef in ruil zoveel liefde, vreugde en dankbaarheid, elke dag opnieuw, en daar kan helemaal niets tegenop… Mijn vorderingen zijn telkens weer kleine cadeautjes voor mijn baasjes, een heel jaar rond.

Mijn grootste wens voor Kerst en 2022 is dat nog heel veel hondjes een gouden mandje mogen krijgen , weg met alle dierenleed!

Dikke poot vanuit België,

Een dolgelukkige Tayu



Geen opmerkingen:

Een reactie posten