Lobito werd op straat gevonden, verwaarloosd en net als zovelen, vergeten,… Hij liep langs een gevaarlijke drukke weg, toen een vrouwtje hem zag lope. Toen ze stopte begon zijn staartje te kwispelen, omdat hij eindelijk iemand zag die hem wat aandacht schonk. Zonder enige moeite, alsof hij nooit anders gekend had, sprong hij in de auto en ging tussen haar hondjes neerliggen met een diepe zucht, en viel vervolgens in een diepe slaap.
Het ging super goed met hem en zijn nieuwe familie, maar de hond van de buren met wie ze een tuin delen, duldde geen vierde hond. Van daar ging hij tijdelijk wonen bij een vriendin in de buurt, waar hij samenleefde met drie katten. Hier kon hij echter ook niet blijven en de arme hond ging van hier naar daar zonder dat er echt iemand hem in het hart sloot.
Op een dag werd hij dan toch geadopteerd,… Twee mannen namen hem mee naar de campo en lieten hem daar in hun cortijo lopen als waakhond. Tijdens de week was er echter niemand en ze kwamen enkel in het weekend even om hem eten te geven voor de rest van de week. Dit was niet wat Lobito wilde,… Hij brak telkens weer uit en liep op straat, zoekend naar een baasje dat echt van hem zou houden,… Nadat hij enkele keren ontsnapt was aan zijn eenzame leven, gaven ze hem weer verder, deze keer aan een oudere dame, die hem ook weer ergens alleen achter liet en hem slechts af en toe een bezoekje bracht.
Na lang omzwermen kwam hij uiteindelijk bij ons terecht,… Hij is een hele lieve, sociale, goede hond, die zich niet op de eerste rij zet maar gelaten ondergaat wat hem allemaal overkomt. Een trouwe metgezel, dol op mensen, kinderen, andere hondjes en katten,… Hij is er een uit de duizend!
Wie geeft deze pechvogel die ene kans om thuis te komen? Iemand die hem nu écht in zijn hart sluit,…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten