Pagina's

maandag 30 augustus 2021

In Memoriam Zenna

Vandaag,  maandag 30 augustus is het precies 14 jaar geleden dat we Zenna, toen nog Zena ophaalden van het vliegveld in Antwerpen.  Ons kleine knappe meiske op lange stelten, van ongeveer 4 maanden oud, kwam helemaal vanuit de omgeving van Malaga naar hier.

Al bij het zien van de eerste foto op de website van ACE SHIN wisten we,  die hoort bij ons! Ze stal meteen onze harten en dat gevoel is door de jaren heen alleen maar sterker geworden. We gokten samen met de dierenarts dat ze een kruising Podenco moest zijn. Met een kort, gecoupeerd staartje.

Een kleine doerak kon het zijn, maar zo ontzettend grappig, levendig, speels, gevoelig, sociaal,  lawaaiig, onwijs lief, heel slim, bijzonder communicatief en een heerlijke knuffel. Met een heerlijk Spaans temperament en deelde graag de lakens uit, zelfs toen al, bij onze oudere boxer Noë.  

Waar ze vroeger nog wel eens de kans greep, de hort op ging en je haar soms de hele wandeling niet zag omdat ze zigzaggend  met veel plezier door de bosjes sjeesde,  kon ze later genieten van haar vrijheid en liep ze eigenlijk altijd en overal los.

Toen ze 7 was verhuisden we naar een plekje midden in de natuur en kwam Griek Emrys van 7 maanden oud bij ons wonen.  Wat een geweldig paradijs was het daar,  iedere dag heerlijk het bos in en altijd samen op zoek naar mooie nieuwe wandelgebieden en zwemwatertjes. Een echt waterratje was het en kon goed zwemmen.  Overal gingen ze mee naar toe, op bezoek bij alle 'opa's en oma's', vrienden,  familie. Lekker touren met de auto,  wandelen en onderweg samen wat eten en later regelmatig met de camper op reis.  Zielsgelukkig was ze, samen met haar grote vriend Emrys,  waar ze heerlijk over heeft kunnen moederen. 


Langzaam begonnen op een gegeven moment de ouderdomskwaaltjes. Artrose in haar voorpootje,  een hernia in de onderrug, ze kreeg staar en werd wat doof... Gelukkig hebben we de allerbeste en -liefste dierenarts die er maar is en deed ze het heel lang heel goed op haar medicatie.  

Alsnog genoot ze onwijs van onze uitjes en het altijd samenzijn,  er zat zoveel levenskracht en -wil in! We kregen een oude fietskar die we altijd overal mee naar toe namen. Eentje waar ze zelf in en uit kon stappen. Kon goed zelf aangeven wanneer het liggen en uitrusten nodig was, maar ook wanneer ze zelf weer wou lopen.  Zo mooi om te zien! Zwemmen bleef ze heerlijk vinden,  we moesten haar alleen wat vaker uit het riet plukken wanneer ze zich weer eens vastgelopen had,  of weer op de kant heisen als ze de stijlste kant koos om weer uit het water te komen.

 

Bij een van onze laatste uitjes,  toen we na het wandelen op een terrasje zaten,  moest ze overgeven en viel ze even weg.  Heel naar en eng.  Dat bleek helaas het begin van steeds iets meer inleveren en achteruitgaan... Eten werd minder, at eigenlijk alleen nog maar lekkertjes. Gaf steeds vaker over,  werd magerder, maar bleef stug iedere dag haar vaste rondjes doen hier op het terrein,  mee mama ophalen van het werk en zelfs nog wandelen.  Tot het echt niet meer ging en ze doodziek en heel zwak werd over een week tijd. 

Met verschrikkelijk veel pijn in ons hart hebben we daarom moeten besluiten haar over te laten gaan, maandag 23 augustus. Fijn thuis, buiten, rustig en  genietend van de laatste zonnestralen.  Een stukje van onze harten nam ze met haar mee, wat een leegte laat ze achter.  Onze  lieve Zennie,  Zentje Pentje, Granny Pennie, mijn poppie, ons liefste schattie, ons allesje. Ons práchtige meisje met haar witgeworden lange snuit en wenkbrauwtjes. Haar schattige hupsende, stramme loopje en daarbij op en neer flappende oortjes. Haar luide blaf,  die door de jaren heen steeds zachter en schor werd en vaak over sloeg.

Ze was zó aandoenlijk,  stal menig hart onderweg. 

Nooit meer haar lange nageltjes horen tikken op de vloer,  geen zwaan kleef aan meer achter mij aan,  waar ik ook ging en hoe moeilijk ze uiteindelijk ook liep. Je haar kon roepen van ver, maar ze dan compleet de verkeerde kant opkeek omdat ze je door haar doofheid niet direct kon lokaliseren. Knisperende zakjes met lekkers hoorde ze dan wel weer direct. Wist ook precies waar alles stond en hoe ze zichzelf kon trakteren.   

Of haar bokkensprongetjes en blije holletjes, veel te snel voor haar oude pootjes,  wanneer je thuis kwam. Zingen en joelen alsof je maanden achtereen weg was geweest.  

Het doet zo ongelooflijk veel pijn haar te moeten missen. Zo onwerkelijk dat ze er niet meer is. Ziek waren en zijn we er van. Tegelijkertijd zijn we ontzettend dankbaar dat we zo lang samen met en van elkaar hebben mogen genieten.

 

Nu,  precies 14 jaar later mogen we haar opnieuw ophalen, maar dan bij  dierencrematorium Xuux in Hengelo. Wat fijn dat er een plek bestaat als dit.  Waar we alle tijd kregen om goed en respectvol afscheid te nemen, nadat we haar eerst na haar heengaan nog een paar dagen bij ons thuis gehouden hebben.

Ze krijgt thuis een mooi plekje, op haar eigen fluweelrode zetel,  haar vaste plekje wat we steevast Zenna's stoel noemden en ook zullen blijven doen. Vergeten zullen we haar uiteraard nooit, ons kleine gezinnetje is niet meer compleet.  

 

Dag lieve Zenna,  we houden zo onbeschrijfelijk veel van jou 💖

 

Met vriendelijke groeten,

Arjan, Yvonne en Emrys



Geen opmerkingen:

Een reactie posten