In maart 2015 heb ik het geluk gehad om Guito (nr 7735) te kunnen adopteren.
Hij is hier volledig kunnen bekomen en hoop dat hij even
gelukkig was bij mij, als ik was met hem. Hij was mijn beste vriend.
Spijtig genoeg begon hij op 30 juli plots onstabiel te
staan op zijn poten en gaf hij aan dat hij pijn had (heel snelle ademhaling) Ik
ben dan naar de dierenarts met hem geweest. Daar hebben ze dan nog een echo en
Rx genomen maar niet direct iets gevonden. Hij heeft dan een spuit gekregen
tegen de pijn en ik moest hem verder pijn medicatie en ontstekingsremmer geven
en dit 3 dagen observeren.
Op 2/8 is het plots vlug gegaan. Plots kon hij niet meer
op zijn achterbenen staan (verlamd) en nog meer pijn. Ik heb de dierenarts
zelfs s’ nachts gebeld om raad. Om 7 uur ‘s morgens was de dierenarts al
aanwezig die het vermoeden had van een ernstige hernia.
Opnieuw een spuit gekregen. Dit maal met cortisonen.
Hij begon zich wat beter te voelen. Spijtig genoeg heeft
hij mij ‘s middags gebeten (in mijn aangezicht) waardoor ik naar spoed moest
voor de nodige hechtingen.
Op dat moment heeft mijn dochter de zorg voor Guito
overgenomen omdat ik hem niet alleen wou laten.
PS : ik neem hem de beet niet kwalijk. Een dier met pijn
is onvoorspelbaar.
Doordat het niet gemakkelijk was om een verlamde hond van
33 kg, met pijn, te verzorgen heeft zij dan (na overleg met mij) de
dierenkliniek gevraagd of ze even de zorg konden overnemen. Ze kennen hem daar
en iedereen vond het toch zo een lieverd.
Daar hebben ze hem toch moeten verdoven om hem tot rust
te kunnen laten komen.
De volgende dag was er reeds bloed in de urine en hebben
we in overleg (ik, mijn dochter en de dierenartsen) toch moeten besluiten om
hem in alle rust te laten gaan.
Wij hebben hem laten inslapen op 3/8.
Rust zacht mijn lieve vriend.
Archieffoto
Geen opmerkingen:
Een reactie posten