Bij deze wil ik jullie bedroefd laten weten dat mijn kleine Chico (Ace vliegende muis, jullie noemden hem zo vanwege zijn grote oren) overleden is op 8 juni ll. Op 8 december 2006 mochten we hem gaan ophalen in Zaventem. Hij was zo klein, maar zoals als snel bleek een heel dapper, slim hondje. De hele weg naar huis zat hij op mijn schoot met zijn pootje op mijn hand, alsof hij wilde zeggen “ik ben thuis”. Al gauw kreeg Chico er een Belgisch vriendinnetje bij, zij waren samen een gouden stelletje! Er werd hier heel wat gespeeld en gewandeld, wandelen deed hij graag en liefst zo ver mogelijk. En ook al was hij klein, hij was graag de baas in huis en dat mocht, temeer omdat hij zo grappig was, een clowntje. In 2017 overleed zijn vriendinnetje heel snel, waarna hij zo lang treurde dat er een nieuw vriendinnetje bij kwam en Chico herleefde. Hij was zo graag bij mensen en andere hondjes. We hebben samen lief maar ook leed gedeeld, Chico probeerde mij dan elke keer op te vrolijken en hing dan “het zotteke” uit. In april vorig jaar werd de ziekte van Cushing bij hem geconstateerd, een enge ziekte.Het ging met ups en downs, maar Chico leefde zo graag en bleef meestal wel het vrolijke ventje, en wandelen bleef hij doen, nu met buggy erbij. Hij was er al die jaren voor mij, nu was ik er voor hem. En ook al was zijn verzorging intensief, ik had het nog 100 jaar willen doen. Op 8 juni ging het mis en moest de lieve dierenarts langskomen, die adviseerde om hem te laten gaan omdat hij teveel pijn had. Met heel veel liefde en verdriet heb ik hem losgelaten, omdat hij niet verder mocht lijden. Chico was op 8 juni precies 14,5 jaar bij mij, lang maar veel te snel voorbij. Hij zal ongeveer 16,5 jaar geworden zijn. Hij werd gecremeerd en staat nu terug bij zijn vriendinnetje Mieke. Beste Fabienne, dank je wel dat ik hem mocht adopteren. Hij was mijn grootste kleine vriend, we konden mekaar niet missen, maar nu moet het wel.
Liefs, Gerda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten