Daar stond hij dan,… Een man die een mama poes met 5 kleine kittens voor de deur had neergezet,… Je kreeg gewoon geen kans om iets te zeggen,… "Ik rij weg en je trekt er je plan mee”, zei hij in 't Engels, “Ik wil ze niet meer, basta. Ik werk, ze zijn me teveel,… Mijn dochter,…”, en zo raasde hij maar door, hij werd steeds bozer en bozer,… Ik probeerde hem uit te leggen dat wij echt niet meer konden binnen nemen,… We kunnen ze niet geven wat ze moeten hebben, teveel is erop en we zijn met zo weinig mensen,… Maar hij briesde maar verder en gooide de kooi met kittens voor mijn neus op de grond,… Toen ik in mijn eigen taal zei "Mijn God wat moeten we toch”, zei hij fier als een gieter: “Oh, ik ben ook Belg”,… Ongelofelijk, een Belg,… De kooi kan je hebben riep hij erachteraan, om dan weg te stuiven in zijn grote laatste nieuwe Range Rover,…
Daar stonden we weer,… Zes paar angstige oogjes keken ons aan,… Wat gaat er nu met ons gebeuren,… Natuurlijk zoeken we weer een oplossing, maar hoe,… Nooit eerder hebben we ons zo machteloos gevoeld dan de voorbije weken,… Zijn probleem was opgelost en het onze begon,… Mama en kleintjes kunnen hier niets aan doen,… We hebben nu boven de kooien draadkooien gezet, en hen daar veilig opgeborgen, ze krijgen alle zorgen die ze nodig hebben,…
In wat voor een wereld leven wij,… Geen scrupules, noch een beetje opvoeding,… Er zijn zo van die dagen dat je het niet zo goed meer hebben kan,…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten