Ik
heb weer vanalles meegemaakt.
Vorige
keer heb ik jullie verteld dat ik met mijn korte staartje kan kwispelen, dat
was ook nieuw voor mij, wel plezant, ik doe het nu geregeld. Echt, het proberen
waard en na een tijdje komt het vanzelf.
Deze
week waren de baasjes nogal verwonderd toen ze mij voor het eerst hoorden
blaffen. Ik wist zelf ook wel dat ik dat kon maar toen ik hier aankwam was ik
nog veel te bang om mijn stem te laten horen. Ik maakte mij zelfs zo klein
mogelijk om maar niet op te vallen.
Deze
week kwam er echter een man zomaar ons huis in zonder aanbellen (!) en ik vond
dat ik de baasjes toch maar moest verwittigen. Gelukkig was het geen inbreker,
het was Gill, de zoon van Baas. Ik had hem wel al een aantal keer gezien maar
hij had weer andere kleren aan en een fietshelm op.... Uiteraard zijn we
vriendjes geworden, we zijn samen gaan wandelen en Gill kan heel lekker koken.
Hij mag nog vaak terugkomen.
Gisteren
is het hier weer beginnen sneeuwen, een wit ijstapijt van wel 10cm dik! In
april! Kamiel vindt dat erg leuk, hij dolt door de tuin maar ik moet er nog aan
wennen. 5 minuutjes is al genoeg en dan goed afgedroogd worden met een warme
handdoek en, hup, naar binnen, lekker knus in de zetel.
Hopelijk
wordt het nu gauw echt lente, dan kan ik jullie nog veel vertellen over onze wandelingen
en over al mijn nieuwe vriendjes. Intussen probeer ik iedere dag nog een beetje
flinker en minder bang te zijn. Volgens Vrouwtje en Baas lukt het mij stilaan
aardig en word ik steeds meer een ontdeugende, lieve hond.
Weten
jullie misschien wat "ondeugend" betekent???
Veel
natte zoentjes en tot binnenkort,
Tomas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten