Hallo! Ik ben Tayu. Juist, van de familie T. De laatste van de T-pups die in Spanje achterbleef...
Op 23/12/2020 werd ik opgehaald in Overijse. Ik zou eigenlijk naar Nederland gaan, naar een voorlopig opvanggezin om al wat te wennen aan een gezin en zo de kans op adoptie te vergroten. Maar dat bleek niet meer nodig! Er stond ergens een gouden mandje in België voor me klaar! Het was wat je kan noemen écht hondenweer die dag. Alle andere hondjes vertrokken één voor één met hun nieuwe baasjes aan de leiband. Maar ik werd als laatste met de bench rechtstreeks in de auto gezet, omdat ik zooo bang was! Onderweg durfde ik amper kijken naar mijn nieuwe huisgenoten. Héél af en toe keek ik eens kort, om dan weer mijn hoofd snel af te wenden. Ik hield me tijdens de rit muisstil. De hereniging met mijn broer Tété was spannend. Ik herkende hem natuurlijk niet, ook al hebben we veel gelijkenissen. Hij kwam hier exact drie jaar eerder aan; op 23/12/2017. Toeval bestaat niet!
De eerste twee weken jammerde ik elke nacht en leefde overdag voornamelijk lekker veilig onder de keukentafel. Beetje bij beetje moest ik alles leren. Ik was heel snel zindelijk, leerde wandelen aan de leiband, leerde auto's kennen, de radio, de garagepoort. Eten deed ik eerst heel weinig, ik durfde niet onder de tafel te komen. Soms gooide iemand iets lekkers en dat at ik dan snel op als iedereen uit de buurt was. Nu gaan we dagelijks wandelen en in het weekend gaan we vaak naar het bos. Dat vind ik ge-wél-dig. Ik spring vlot de wagen in, maar vind die auto nog wat eng. Vooral met dingen boven mijn hoofd heb ik het nog moeilijk; een plafond of schaduwen, een lage boom, een wapperende vlag, een lamp...De tv is ook nog een uitdaging en zelfs de tuin, als er veel rumoer is toch. Lawaai van een emmer en watersproeier zijn dan weer geen enkel probleem; dat ken ik nog van in het asiel.
In tegenstelling tot mijn broer ben ik een grote knuffelaar, een mensenvriend, waardoor ik wel snel vooruitgang boek. Mensen die ik goed ken, krijgen mijn vertrouwen en zij trekken mij soms sneller over de streep. Vreemde mensen moeten mij de tijd geven. In deze tijd is het moeilijk om aan vreemden te wennen... Ik heb een wit puntje op het einde van mijn staart en dat kwispelt de hele dag. Soms hoor ik dan ook wel eens 'kwispel' roepen. Ik volg mijn huisgenoten overal, tot aan de trap, er op lopen dat moet ik ook nog leren. Mijn broer heeft het soms wat moeilijk met mij. Zeker 's morgens, als ik dolblij ben om mijn baasjes te zien. Hij wil dat ik rustig en kalm ben, zoals hij zelf ook is, en zet me dan op mijn plaats. Dan ren ik snel mijn bench in. Ik spreek hem nooit tegen, zodat we toch goed met elkaar om kunnen gaan. Als we gaan wandelen, komt hij me halen en kwispelt kort. Ik denk dat ik hem met wat tijd ook nog wel rond mijn pootjes kan draaien.
Ik kom van ver; letterlijk en figuurlijk, maar ik sta ook al ver, na 3 maanden. Ik heb nog heel wat te ontdekken en te leren, maar de moeilijkste tijd is gelukkig voorbij.
Graag zou ik een hele dikke knuffel willen geven aan al mijn
verzorgers in Spanje, speciaal ook voor Ali Boga !
Alle mensen en vrijwilligers van Shin, Fabienne, Heidi, Nadia, de facebookgroepen en al wie ik vergeet...En zeker ook veel dank aan de mensen die mij virtueel adopteerden. Doe zo verder met jullie goede werk en ik hoop dat ik jullie blij maak door het zien van mijn vooruitgang.
En ik wens, na deze vervelende Coronatijden, jullie gezond en wel op een Shin-dag écht te kunnen knuffelen!
Lieve groet en een héle dikke poot.
Tayu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten