Belle (ACE Mirella)

Even voorstellen: mijn naam is Belle. Ik ben door organisatie ACE vrijgekocht van een dodingscentrum in de omgeving van Mijas Costa (Zuid-Spanje). Over geluk gesproken… Oorspronkelijk heette ik Mariella, maar mijn huidige baasjes, Vera en Bernard, vonden Belle makkelijker als roepnaam. Oh ja, ACE staat voor Animal Care Espagna  (Spaanse honden in nood), een organisatie waar wat mij betreft Care hoog in het vaandel staat!

Ik zag er toen zo uit. Best wel schattig, maar verwaarloosd.

En nu zo

Na een liefdevol verblijf ging ik voor het eerst vliegen en mijn rugzakje (best zwaar) ging mee. Op zich al spannend met al die vreemde geluiden en drukverschillen, maar nog spannender omdat ik onwetend was van wat mij nu weer te wachten stond. Rugzakje werd ook onrustig. Mijn bestemming bleek België. Daar werd ik door lieve begeleiders van organisatie ACE begroet en vervoerd naar een tijdelijke opvang. Wat gaan ze nu weer met me doen? Ondertussen werd ik via de site van ACE voorgesteld aan het publiek met de bedoeling om mij een ‘ouderlijk’ huis te verschaffen. Na veel vertroetel vond ik mijzelf best wel lief en dacht (wellicht wat overconfident): wie wil er nu zo’n schatje niet hebben? Gelukkig was er snel een adoptiemoeder in Nederland gevonden en zo kwam ik terecht bij Mariucia.

Het was alsof ik het paradijs was binnengestapt en mijn rugzakje gniffelde. Er stond een hondenfauteuil voor mij  klaar en ik mocht overal mee naar toe in de auto. Mijn lastige eetgedrag (wat wil je van een zwervertje) werd aangemoedigd met rosbief en gekookte kabeljauw. Ook kreeg ik allerlei speeltjes, want spelen doe ik naar hartenlust (en het liefst de hele dag).

Helaas moest ik wegens onvoorziene omstandigheden afscheid nemen van Mariucia .

En zo kwam ik terecht bij Vera en Bernard, ergens in Noord-Brabant. Weer een nieuw avontuur dus. En dat op mijn jonge leeftijd. Maar gelukkig bleek ook dit het paradijs en als het rugzakje kon jubelen was het wel vanaf dat moment. De  ontvangst voelde gelukkig als een warm bad. Jammer genoeg vergezelde mijn zwerversverleden mij nog als een schaduw. Ik schrok gauw van onverwachte situaties, maar was ook huiverig voor mannen. Dat laatste was natuurlijk erg zielig voor Bernard die me wel aardig leek en die ik best wel wilde pleasen. Maar hoe? Met Vera was het ijs al snel gebroken (vrouwen onder elkaar).

Maar hoe kon ik mijn terughoudendheid tegenover Bernard en bijvoorbeeld ook mijn schrikgedrag bij onverwachte situaties overwinnen? Daar kon mijn rugzakje me ook niet bij helpen... De oplossing voor dit probleem vonden Vera en Bernard bij een gedragsdeskundige. Gelukkig bleek een bezoek van een middag – met veel nuttige aanwijzingen en het advies : geduld – voldoende om mij, Vera en Bernard heel gelukkig te maken. Nu spelen Bernard en ik veel samen. We zijn echte speelmaatjes. En met Vera kroel ik ook heel graag. Verder vinden ze mij erg aanhankelijk, maar daar heb ik het zelf naar gemaakt. Als zij bijvoorbeeld tv kijken spring ik ongevraagd op de bank en ga gezellig tussen hen in liggen.

Inmiddels is het gemis aan gekookte kabeljauw en rosbief voorbij (was wel even wennen). Nu ben ik gewend aan lekker droogvoer en voel me erg gelukkig met hondensnoep en kluiven. Ik ben zo’n beetje van zwerfdier huisdier geworden.

Alles bij elkaar een happy end voor mij én een lichter geworden rugzakje