Lucy en de regen

Op een morgen word ik wakker met een bekend Nederlands geluid: regen. Dat gaat ons Spaanse dametje niet leuk vinden.. Maar ja, na een nacht slapen moeten de pootjes toch wel even gestrekt worden en ook geplast en gepoept.

Dus eenmaal beneden breng ik heel enthousiast; “ kom Lucy, we gaan lekker even naar buiten!” Na ons vaste ochtendritueel met het voeren van de cavia’s en zelf ook een stukje broodkorst en komkommer verorberd te hebben, staat Lucy enthousiast te kwispelen bij de achterdeur. Ik pak mezelf goed in, pak een paraplu en doe bij Lucy haar tuigje en riem om.

Ik doe de deur open, Lucy wil enthousiast naar buiten springen: Maar... ho, wacht eens even.. het regent.. Daar hou ik helemaal niet van! Brrr.. al die nattigheid! Ik kom uit Spanje weet je nog, Spanjaarden zijn zon gewend en houden niet van regen.

Ik ga buiten in de regen staan en probeer haar over te halen met lekkers, mijn liefste woordjes en een blijde toon. Lucy blijft stokstijf op de mat zitten en kijkt me aan: ben je gek geworden of zo? Je kan wel lief doen en lekkers hebben maar daar trap ik niet in! Als jij wilt wandelen, ga je gang. Ik blijf hier wel op je wachten. Ik hou mijn poot (letterlijk)stijf!

Nou ja, dan maar wachten tot de nood echt hoog is..