Petra leefde op het platteland , samen met haar mama en zusjes,… In Spanje is het zo dat je - als je je hond of poes beu bent - hen gewoon kan afgeven in een dodenstation, dat is hier de normaalste zaak ter wereld en dit al sinds generaties. Nadat de zusjes binnen gebracht werden konden we hen gelukkig redden van de dood,…
De vrijheid die ze gewend waren op het platteland, waar maar af en toe eten werd gegooid, en waar ze enkel in het weekend mensen zagen, was voor hen echter hun normale leven,… De angst voor de mens is er wel degelijk in gegroeid,… Deze hondjes worden vaak ziek in gevangenschap, ze zijn zo bang en verward dat ze zelfs hun kopje niet meer opheffen en bang wachten op wat komen gaat,… Een streling van de mens vinden ze eng, ze kennen het totaal niet,… Een van de twee zusjes werd ernstig ziek, en verloor het leven,… Ook Petra bleef niet gespaard, maar kon de ziekte wel overwinnen, maar haar angst nog steeds niet,…
Zes maanden lang overleefde ze in een totaal andere wereld, het is een project op zich om een kering in dit denken te brengen,… Elke dag opnieuw blijven we proberen, om stilaan met kleine stapjes vooruit te komen,… We hebben haar nu samen gezet met twee andere, heel sociale pupjes, en hopen dat zij dankzij hen kan aanvoelen dat het wel goed zit.
Het is schrijnend wat hier dagelijkse kost is,… Want straks is haar mama weer zwanger en moeten de enkele overlevenden weer hetzelfde ondergaan,… De moeder geven ze uiteraard niet af, dat blijft hun broedmachine om af en toe wat levend speelgoed te verzekeren voor hun kleinkinderen,… En het leven gaat gewoon door,...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten