Lica

11 augustus 2020: na 2 maanden is 't dan zover, we gaan Angelique ophalen in Hoevelaken. We gaan met de huurauto op pad, komen veel te vroeg, en besluiten om dan maar een drankje te drinken in een verlaten winkelcentrum in het prachtige Hoevelaken, en het regent ook nog, met bliksemschichten en al. Hoe we Angelique gaan noemen, weten we dan nog niet. We komen er maar niet uit. Onze trouwe Diego, zo'n 12 jaar en ook van ACE, hebben we vijf jaar geleden overgenomen van zijn overleden baasje. We zijn benieuwd hoe hij op zijn toch veel jongere vriendinnetje gaat reageren als we met haar thuiskomen. En ja, als Angelique toch haar naam houdt, dan moet Diego eigenlijk Geoffrey gaan heten...tsja...Angelique, de Markiezin der Engelen...

Dan wordt het uurtje wachten eindelijk beloond. De vrachtwagen met 20 honden komt aan. We zijn niet als eerste aan de beurt, maar zo'n beetje op 't eind, dus ons geduld wordt weer flink op de proef gesteld. Maar daar is ze dan, vrolijk, blaffend en ontzettend pienter uit haar ogen kijkend, onze eigen Angelique. Wat een leuk speels hondje! Na een kleine wandeling gaat ze snel mee de auto in en begint de laatste etappe van haar grote reis. Ik zit achter het stuur en mijn vriend heeft op de achterbank moeite om de kleine doerak in het gareel te houden. Wat een enthousiasme en heerlijk Spaans temperament! En wat een mooi 'Zorro-maskertje'.

Als we thuis aankomen, is de regen over en gaan we, na een kleine wandeling met Diego, die het drukke, zenuwachtige hondje een beetje verbaasd aanstaart, in ons Amsterdamse tuintje zitten. Het zal wel, lijkt hij te denken, als de bazen het goed vinden, vind ik het best! Angelique is aan de lijn, maar de kleine stuiterbal is niet te houden. Opspringen, verward raken in de riem, weer zitten, opspringen, glazen omstoten, enzovoort, enzovoort. We kijken elkaar aan en hopen dat Angelique wel een keer tot rust komt, anders vrezen we een hartaanval. Ik besluit op de grond op het grote kussen met haar te gaan zitten en druk haar stevig tegen me aan. Haar hartje gaat als een waanzinnige te keer...maar eindelijk komt ze toch een beetje tot rust.

De volgende dag is Angelique wel druk, maar gelukkig al steeds meer periodes van rust. De omschrijving van haar karakter, die we lazen op de site van ACE, klopt als een bus: het is een ontzettend blij ei:-) Maar ja, welke naam past er bij zo'n blij ei? Angel, Lieke, ik vind het maar niks. We hoorden de vorige dag een van de Spaanse vrachtwagenchauffeurs haar naam uitspreken als Angelica i.p.v. Angelique en toen had ik het: het wordt Lica. Dag na dag begint de kleine meid te wennen en met Diego gaat 't steeds beter. Een paar kleine gevechten om een bot, maar ze lijken elkaar te respecteren. Helaas heeft Lica last van een dubbele oorontsteking, maar nu, na zo'n drie maanden behandelen, heeft ze er nauwelijks nog last van.

Diego en Lica zijn intussen echte 'partners in crime' geworden, onze eigen 'Bonnie & Clyde'. Als ze vinden dat ze nog wel recht hebben op een koekje, wordt er een soort paringsdans gedaan. Er wordt druk overlegd, snuitjes tegen elkaar, snuitjes tegen oren, het wordt een drukke dolle boel en ze zijn dan niet meer te houden, en ja, we trappen er weer in, ok, nog eentje dan! Nadat ze een maand bij ons is, besluiten we de grote gok te wagen en haar op onze vaste uitlaatplek, een rustig veldje met weinig verkeer, los te laten. Voor de zekerheid hebben we een balletje meegenomen, maar we zijn zo dom geweest om geen koekjes mee te nemen. We nemen toch de gok, laten Lica los, en wat blijkt, ze kijkt ons aan met zo'n blik van: waar blijft dat balletje nou! Dat hebben we geweten. Lica is dol op balletjes! Ze rent zich rot en wat ze tot onze grote verbazing ook kan, is springen als de beste! Ze kan zo op ooghoogte voorbij komen zweven om de bal uit je handen te pakken. Inmiddels is het zover dat als we gaan wandelen, ze in de gang, vanuit stand, makkelijk boven de 1,5 meter komt. We noemen haar ons Nieuw-Zeelands kangoeroe-hondje.

En van weglopen is geen sprake, ze vindt het echt veel te leuk hier. Ze kent inmiddels ons ritme, verheugt zich op de grote en kleine wandelingen en het eten en de koekjes natuurlijk. Diego en zij liggen nu soms al tegen elkaar aan te dutten. Diego is veel losser en beweeglijker geworden dan daarvoor. Hij leek een beetje ingedut, voordat Lica kwam, maar dat is compleet omgeslagen. Diego is veel actiever, rent meer, en als hij Lica toch iets te druk vindt, trekt hij zich terug en trekt zijn eigen plan. Onze roedel is weer compleet, twee baasjes en twee honden, zoals we het wilden. En Lica blijft dat blije ei, dat altijd vrolijke, zeer nieuwsgierige, ondeugende hondje dat echt nooit voor niks en niemand bang is, dat 's avonds lekker rustig tegen je aan komt liggen en om streeltjes smeekt... en dat echt nooit meer weg mag!