Dagboek van Fabienne - Daar gingen we weer, enkele levens redden in het dodenstation,...

Er kwamen oproepen langs alle kanten, en dat eigenlijk heel de dag door, elke dag zo,… Wie kan helpen? Dodenstations hebben heel wat hondjes zitten die er maar wachten, en hun dagen tellen,… Ze willen per se gezegd hebben dat ze minder inslapen, maar daar zit een ander kantje aan. Door de COVID-situatie krijgen heel wat honden zelfs hun 10 dagen niet,… Indien ze worden afgestaan sterven ze een stille dood,… Niemand ziet of hoort het, en als ernaar gevraagd wordt zijn ze zogezegd allemaal geadopteerd,…

Wij worden elke dag tot moedeloosheid toe gevraagd om een hond te redden, overal komen ze te voorschijn, gedumpt, aan de boom gehangen, grote en moeilijke honden, laat maar zeggen, honden met fracturen, met een ziekte die wel behandelbaar is maar waar zij geen cent aan willen uitgeven, pupjes die te groot worden,… En ga zo maar even door,…

Daarom zijn we naar een dodenstation geweest in het binnenland van Spanje, waar geen hulp is voor hondjes die niet makkelijk adopteerbaar zijn, grote en middelgrote honden,… Kleintjes zaten er totaal niet, die zijn op een wip geadopteerd, net als overal,… We namen er 38 mee in totaal, maakten geen onderscheid tussen groot of klein maar namen hele secties mee,… Er zaten er 260, kan je denken,… 

Het was een pijnlijke aanblik, troosteloze ogen die je aankeken, donkere, vieze, oude uitzichtloze kooien, en bijna 90 % van de honden die er zaten waren ook weer Staffords, die gek worden in hun kille, vochtige, stinkende hok,… Velen van hen zullen hier eindigen,… Ooit kleine pupjes die op de wereld kwamen, puur en zonder enige agressie, en dan in de handen kwamen van onmensen met dit als resultaat,… Een injectie met de dood als gevolg,… Op de wereld gekomen met het recht om geluk te kennen, maar mensen hebben dit een andere wending gegeven en hier zijn ze dan,… Hok per hok, per hok, per hok,…

Er was 1 kooi die donker en zwart was, je hoorde dat er een hond in zat maar je kon niet eens zien wie of wat het was,… Iedereen ging er gewoon aan voorbij,… Maar het zachte gejank en het pootje door de verroeste tralies trok onze aandacht,… Verderop was een grote hangar met zoveel honden in, en hoe,… Ik bespaar jullie iedere commentaar,… Er zijn geen woorden voor maar het staat voor altijd op ons netvlies gegrift,…

De mensen daar waren behulpzaam en blij dat we er zoveel meenamen die niemand anders wilde,… Maar alle “mooie” honden waren gereserveerd, die mochten we niet mee nemen,… Ook moesten we in het begin onze mobiele telefoons afgeven want we mochten geen foto’s nemen,…

Nadat we één voor één hadden ingeladen, was er een vrijwilliger die de levensverhalen kende van onze gelukszakskes,… Dat is altijd goed om mee te geven aan hun nieuwe start, en dat krijgen ze, een nieuwe start, om het verleden vlug achter hen te laten,… Enkelen van hen werden direct opgenomen in de kliniek, waren er erg aan toe, maar worden nu verzorgd,… 

Elk van hen zal worden voorgesteld, het zijn nu onze hondenkinderen, en elk van hen zal de kans krijgen een baasje te vinden dat bij hen past, want ook al ben je anders en apart, op elk potje past een dekseltje,… En daar gaan we voor,… Ze zijn het zo waard,…

Geef me even tijd om elk voor te stellen, ze zijn bij ons en dat is al een grote stap,…

Dank aan alle mensen die mee leefden en een van hen een kans wilde geven!! 

Zoals altijd: samen sterk en doorgaan !!!

Fabienne

(de honden op de beelden zijn nog NIET ter adoptie!)