Lori verhaaltje

Na het overlijden van onze teckel was ik op zoek naar een andere, niet te grote hond.

Na lang zoeken viel mijn keuze op Lori.

Toen alles rond was begon het wachten. Gelukkig duurde dat niet lang omdat er een plaatsje vrij was op een vlucht. Op 4 sept. 2018 konden we haar op halen op luchthaven Rotterdam. Ja, daar was ze. Ik herkende haar direct, onze kleine Lori. Wat was ze bang, haar hele lijfje was strak gespannen en in haar blik zag je de paniek.

Eenmaal thuis ging ze eerst het huis verkennen, daarna kennis maken met onze katten en toen met onze andere honden.

Ik was een paar dagen vrij van mijn werk en had dus alle tijd voor haar. En 's nachts mocht ze bij me op bed. Ze was al direct erg aanhankelijk, waarschijnlijk gewoon omdat ze haar veiligheid bij mij zocht.

Ze reageerde ook al heel snel op haar naam en ze luisterde goed. Naar buiten gaan vond ze héél eng en de eerste dagen droeg ik haar de tuin in om haar behoefte te doen. Dat ging niet zomaar omdat ze dan heel gespannen was. Geleidelijk aan toch ook maar een stukje buiten het hek, vooral samen met de andere honden. Maar regen, wind en donker vond ze maar niks. Ook fietsen vond ze erg eng.

Het zindelijk worden was echt een dingetje, en is ze nog niet 100%, maar de ongelukjes zijn er nu bijna niet meer. 

Verder is ze een enorme schat die echt geniet van haar nieuwe leven, en wij genieten erg van haar. Ze hoorde er eigenlijk al gelijk helemaal bij.

Ze is goeie maatjes is met mijn Griekse hondje, buiten lekker samen rennen en ontdekken, en binnen samen stoeien.

Ik ben blij dat het door ACE mogelijk is gemaakt dat Lori een kans op een beter leven heeft gekregen, en ook met de goeie begeleiding bij de hele adoptie procedure. 

Pauline.