Sienna haar adoptieverhaal:

Vandaag word ik 2 jaar. Mijn mama mocht mij in de zomer van 2016 leren kennen. Ze wist toen nog niet dat ze mij zou kiezen. Zo denkt ze. Ik heb haar gekozen. Ze passeerde het puppyhok zonder oog er naar te hebben. Ze wou namelijk geen puppy nemen. Die werden toch meteen geadopteerd. Toen dacht ik oei. Mijn bazinnetje loopt me hier voorbij. Straks ziet ze me niet. Toen mochten we even buiten het hok spelen en ging zij net richting huis vertrekken. Ze hurkte even er waren twee andere grotere puppies die over haar benen sprongen. Ik moest natuurlijk ingrijpen. Ik voelde dat zij mijn mama moest worden. Ik liep naar haar toe en kroop over de andere puppies tot in haar nek. Ik voelde het meteen. Dit is mijn persoon. Ik voelde dat zij hetzelfde voelde maar twijfelde omdat ze geen puppy wou. Ik hoorde ze zeggen dat ze wou dat ik dan met ballen speelde. Ze gooide een bal weg en ik ging hem meteen halen. Ik moest hem voor de andere puppies hebben. Ik bracht hem meteen terug en ik voelde het. Ze was verkocht.
Toch vertrok ze zonder mij. Ik snapte het niet. Ik had zo men best gedaan. Ik voelde het gewoon. Een tijdje ging voorbij en ik kreeg soms bezoek van de twee mensen die toen die ene dag er ook bij waren. Op een dag namen ze me mee. Ik voelde me meteen thuis. Enkele dagen erna moest ik heel lang in de auto zitten. We kwamen aan bij wat gebouwen en in een land waar het toch wat kouder was. En daar op die bewuste septemberdag in 2016 zag ik haar terug. Mijn mama. Ik was super blij. Had ze toch die connectie ook gevoeld. Later bleek dat de twee mensen die mij zijn komen halen mijn oma en opa zouden worden. En ik twee mama’s had. Maar de andere noemen we mams. Ik ben hier echt heel gelukkig. We zijn naar school gegaan omdat ik nog wat moest leren. Maar dat vond ik niet erg. Als ik iets goed deed dan kreeg ik lekkers. We gingen zelfs samen sporten. Maar dat gaat nu even niet meer. Mama zou een baby in haar buik hebben. Dat snap ik niet zo goed. Maar ondertussen heb ik een grote tuin om in te spelen. Ik wou je eigenlijk even bedanken Fabienne voor je goede zorgen toen ik bij jullie was. Ik hoop dat mijn broertje Pepsi ook geadopteerd werd en dat hij ook zo’n leuke thuis heeft als mij. Ik mag zelfs 's-nachts op bed springen als ik het koud heb. Zalig om 's-morgens in het weekend tussen de mama’s te snoozen. In de winter vind ik het hier wel wat koud soms. Maar dan krijg in trui aan. En dan spelen we na het wandelen zodat ik het weer lekker warm krijg. En 's-avonds dekken ze mij dan toe. Ik vind het hier echt heel fijn. Nog eens bedankt Fabienne. Je kan mij op instagram ook volgen op siennathepodenco. Jij zal me misschien nog wel als Fanta kennen. Hopelijk gaat alles goed daar en mogen ze allemaal zo’n thuis vinden als ik.