Op 4 maart 2017 ontvingen wij een klein, roodharige Podenco
dametje met open armen op het vliegveld van Eindhoven. Ze was erg mager en werd
beschreven als timide en verlegen. Alle vreemde dingen en enge geluiden maakte
haar bang. Niets was te vertrouwen en ze moest nog veel leren. We noemden haar
Maya.
Het is nu een jaar later
en we beschrijven haar niet meer als timide en mager. Ze is uitgegroeid (ook
letterlijk een paar kilo gegroeid) tot een vrolijke en lieve lomperik. We
noemen haar een lomperik omdat ze in haar enthousiasme alles kan omstoten en
gooien. Toch kan je niet boos op haar worden, want haar blijdschap en haar
onschuldige puppy ogen doen onze harten smelten. Thuis voelt ze zich erg op
haar gemak en plaagt ze onze andere hond, Milo, maar al te graag. Ook al is
Maya geen grote Podenco, toch kan ze snurken als een volwassen man. Het is
werkelijk waar bijzonder. Naast het omzagen van bomen in de avond houdt ze ook
erg van water. Ze gaat zelfs (in haar eentje!) naar de tuin om in een plas
water te spetteren. En om vervolgens weer naar binnen te rennen en alles nat te
maken… Ook hier kunnen wij niet boos om worden. We zijn dan juist trots dat ze
weer een stap heeft durven te maken. Maya is een aanvulling op ons leven en
hopelijk kan ze nog vele jaren bij ons blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten