Pepper

Pepper kwam half oktober 2017 bij mij wonen. In juli 2017 had ik Sarda, een Epagneul Breton teefje uit Portugal geadopteerd. Een hele lieve hond met een tomeloze energie. Daarom leek het mij goed een speelkameraadje voor haar te zoeken, en dat werd Pepper.

Op het filmpje dat gemaakt was in de opvang in Spanje was Pepper een heel schuw hondje. Hij was wel zindelijk, wat ik wel belangrijk vond in mijn keuze voor een tweede hond. Sarda was dat nl. niet toen ze bij mij kwam, en het was niet eenvoudig haar zindelijk te krijgen. Op de foto’s van Pepper die gemaakt waren bij het opvanggezin waar hij in september was, stonden zijn ogen al wat minder angstig. Dit gaf voor mij de doorslag toch voor Pepper te kiezen.

Toen ik kennis ging maken met Pepper heb ik Sarda natuurlijk meegenomen, om te zien of het tussen die twee ook zou klikken. De kennismaking ging heel goed, zowel tussen mij en Pepper als tussen Sarda en Pepper was er een klik. Ik mocht Pepper meteen meenemen, omdat ik twee en een half uur rijden bij het opvanggezin vandaan woon. Pepper kreeg een tuigje aan op de achterbank van de auto, bij Sarda. Het tuigje was een beetje ruim, maar ik durfde de gok wel te nemen. Er was mij wel gezegd dat hij bang was in de auto. Het eerste stukje in de auto ging prima, tot we op de snelweg kwamen. Pepper raakte volledig in paniek, wurmde zich los uit het tuigje en poepte de hele auto vol. Sarda kwam naast mij liggen op de passagiersstoel weg van de poep en de paniek. Op de eerstvolgende parkeerplaats ben ik gestopt, hondjes uit de auto en vastgezet met de riem. Zo goed en zo kwaad het ging de auto een beetje schoongemaakt, maar hoe nu verder. Ik moest nog minimaal twee uur rijden om thuis te komen…. Gelukkig had ik op de heenreis een bench gekocht voor Pepper, die lag in de achterbak. De bench heb ik opgezet en Pepper in de bench gedaan, zodat ik verder kon rijden. Het was een vreselijke terugreis. De auto stonk vreselijk en Pepper was de hele weg aan het krabben en bijten aan zijn bench. Dan duren twee uren heel lang…..Toen we thuiskwamen bleek Pepper zijn kop kapot te zijn (niet ernstig) en enkele spijlen van de bench had hij verbogen. Om te ontstressen zijn we even gaan wandelen, en dat ging goed.

Gelukkig ging het verder goed met Pepper en Sarda. Pepper trekt zich op aan Sarda, samen met haar durft hij heel veel. Samen achter vogels jagen is het allermooiste wat er is. Alleen ben ik daar meestal niet zo blij mee, omdat ik dan problemen krijg met boswachters en boeren.

Omdat Pepper eigenlijk niet in de auto kon en ze beiden veel beweging nodig hebben heb ik ze beiden langs de fiets leren lopen. Sarda kon het al toen Pepper kwam en Pepper had het ook snel geleerd. Nu gaan ze samen langs de fiets mee naar het bos waar we heerlijk kunnen wandelen. Als het kan, laat ik Sarda en Pepper los lopen zodat ze lekker vrijuit kunnen rennen. Ze luisteren allebei goed gelukkig (zolang ze geen wild ruiken…). Met Sarda ben ik naar de hondenschool geweest waar ze heel veel geleerd heeft. Met Pepper ben ik ook gegaan, mede om hem te leren dat in de auto zitten helemaal niet zo erg is. Kleine stukjes gingen altijd goed, maar zodra de rit langer dan een half uur werd, raakte hij in paniek. Dit was best lastig, temeer omdat mijn familie ver weg woont en hij dan toch langer in de auto mee moest kunnen. Ik had een bench voor in de auto gekocht voor Pepper en die stond in de achterbak van de auto. Tijdens een rit naar mijn familie was het na een half uur weer raak: Pepper in paniek, bench ondergepoept en ik weer op de eerstvolgende parkeerplaats gestopt. Alles weer schoongemaakt, maar hoe nu verder. Weer twee uur rijden met een paniekhondje in de auto? Dat zag ik niet zo zitten. Sarda lag gewoon op de achterbank rustig te pitten. Toen kwam ik op het idee om de bench op de achterbank te zetten. Was Pepper dicht bij zijn steun en toeverlaat Sarda en dicht bij mij. Dit bleek de gouden greep te zijn. Hij bleef liggen, weliswaar met zijn neus tussen de spijlen, maar geen paniek meer. Wat was ik blij met deze eenvoudige oplossing!

Pepper is nu 4,5 maand bij mij en ik heb er een fantastisch hondje aan. Hij wordt steeds vrijer, wordt steeds meer ‘hond’. Ik moet hem wel altijd rustig benaderen, anders kruipt hij weg of in elkaar. Gelukkig is het wel al minder als in het begin. In huis kunnen Pepper en Sarda geweldig met elkaar spelen en ik kan ze gerust een aantal uren alleen laten. Verkeer vindt hij heel eng, met name vrachtwagens maar ik neem hem gewoon mee, samen met Sarda. Buiten vindt Pepper Sarda nog te wild met spelen, maar dat vinden de meeste honden. Of het is omgekeerd, dan vindt Sarda de andere hond te wild en kruipen ze allebei tegen mij aan voor veiligheid. Pepper vindt andere honden buiten sowieso een beetje eng en door zijn angst is hij ook wel eens achterna gezeten door een andere hond. Maar samen met Sarda durft hij wel vaker naar andere honden toe te gaan. En anders zoekt hij veiligheid bij mijn benen. Ik heb er alle vertrouwen in dat Sarda en Pepper uiteindelijk ook buiten samen gaan spelen omdat ze verder steeds samen optrekken buiten.

Al met al heb ik nu twee fantastische hondjes die samen een goed span vormen. Twee hondjes waarvan je niet begrijpt dat het eigenlijk twee ‘afdankertjes’ zijn, maar dankzij (twee verschillende) adoptieorganisaties een nieuwe kans hebben gekregen.