Carlos en Paco

In november 2016 adopteerde ik een hond uit Spanje via Stichting ACE (Animal Care Espana) en ik noemde hem Carlos, het was een kruising Bodeguero met nog wat. Carlos was 2 jaar jong en had op straat geleefd toen ACE hem opving. Via een gastgezin kwam hij naar Nederland en daar maakte ik voor de eerste keer kennis met hem.

Carlos bleek een sociale hond die goed overweg kon met de honden en de katten in het gastgezin, was zindelijk en liep al netjes aan de riem. Toen ik hem eenmaal gezien had was het niet meer moeilijk om het besluit te nemen en Carlos te adopteren. Carlos wende heel snel en luisterde meteen naar zijn nieuwe naam (hij heette eigenlijk Wilmer),  en werd de lieveling in de buurt bij zowel honden als mensen. Hij bleek ook heel pienter en leergierig; op de hondentraining (gehoorzaamheid en behendigheid) pakte hij de instructies goed op.

Toegegeven, een beloning doet wonderen bij Carlos want voor een koekje doet hij alles.

Zijn fixatie op eten komt natuurlijk door zijn verleden want hij heeft waarschijnlijk moeten zoeken naar voedsel. Hij schrokte zijn eten naar binnen en verslikte zich nogal eens, maar dat heb ik opgelost met een anti-schrokbak, en nu gaan de brokken ‘beschaafd’ naar binnen. Carlos is dus een heel sociale hond en kan enorm genieten in het contact met andere honden: spelen, uitdagen, rennen …

En zo kwam het plan om er nog een hondje te adopteren. Maar dan moest het wel zo’n type zijn als Carlos. Ik zat weer regelmatig te kijken op de site van ACE toen in december Marieke, van het gastgezin waar Carlos had verbleven, mij attendeerde of Robertt, ook een cross Bodeguero-reutje van 2,5 jaar oud. Hij verbleef nog in Spanje, maar na wat wikken en wegen, en bekijken van videofilmpjes die ik doorgestuurd kreeg, heb ik de knoop doorgehakt en mijn tweede hond geadopteerd via ACE.

Op 21 februari 2018 kwam Paco (ik vond dat deze hond ook een Spaanse naam moest hebben) aan op het vliegveld in Eindhoven en daar konden we hem ophalen. Carlos ging natuurlijk mee en samen met mijn zoon stond ik vol spanning te wachten op onze nieuwe huisgenoot. Uit de bench kwam een heel timide hondje dat erg onder de indruk was en nauwelijks op zijn pootjes durfde te staan. We hebben hem naar de auto moeten dragen maar in de bench in auto leek hij zich wel veilig te voelen. En ook in de andere bench toen we thuis kwamen. De volgende dag at hij meteen zijn bak met brokken al leeg, en toen begon de kennismaking tussen Paco en Carlos. Die verliep heel goed. Carlos stelde zich op als de grote broer en Paco deed hem in alles na.

En na een paar dagen lagen ze lekker over de grond te rollen en te ravotten en haalden ze samen kattenkwaad uit. Voor mensen bleek Paco in het begin erg bang, maar aan ons was hij na een paar dagen helemaal gewend en ik kon hem aanhalen zonder dat hij wegdook zoals in het begin. Nu komt hij enthousiast kwispelend naar me toe als ik thuis kom, en naar andere mensen toe wordt hij ook steeds zekerder, vooral als hij ze al een paar keer ontmoet heeft. En als Carlos  iemand begroet, wat hij eigenlijk altijd heel enthousiast doet als allemansvriend, dan gaat Paco ook erop af. Samen vermaken ze zich geweldig en ze zijn heel erg aan elkaar gehecht geraakt.

Ik ben heel blij met dit mooie koppel en zij ook met elkaar. Paco is ook al mee geweest naar de hondentraining en doet het heel goed in de grote groep honden. Een aantal basale commando’s heeft hij zich al eigen gemaakt en hij leert snel. Naar zijn (nieuwe) naam luisterde hij de eerste dag al. Ook was hij vanaf het begin zindelijk. Ik heb een tijdje geaarzeld of ik een tweede hond zou adopteren, maar ook voor Paco geldt: het is weer een lot uit de loterij! En met dank aan Marieke voor de gouden tip en het meedenken.

Margriet Griffioen, Gulpen