In Memorian Jenna ( ACE Suzi 1930)

Lieve mensen van ACE,

Met een nog immer zwaar hart moeten we jullie het overlijden van onze lieve mooie Jenna (ACE Suzi, 1930) mededelen.

Jenna heeft 6 februari vorig jaar de diagnose trachea collaps gekregen, nadat ze al een poos last had van een droge hoest die steeds erger werd. De collaps was al behoorlijk ernstig en we zijn gelijk gestart met medicijnen om het hoesten zoveel mogelijk te onderdrukken en de luchtwegen te ondersteunen. Met clickertraining hebben we Jenna leren inhaleren (in een Aerochamber met flixotide pufjes), wat waren we trots op haar! Helemaal omdat ze altijd een vrij nerveus hondje is geweest.

Met de medicatie ging het een hele tijd goed, totdat ze na onze vakantie in juni last kreeg van een fluitende hoest. Ze was echt benauwd en toen we bij de dierenarts kwamen was het al kantje boord: haar borstholte was gevuld met vocht. Ik volg zelf de opleiding tot paraveterinair, dus ik had al gelijk het vermoeden dat het met het hart te maken had. Die angst werd bewaarheid tijdens de echo bij een specialist. De linker hartklep was ontzettend versleten (waarschijnlijk mede door het vele hoesten veroorzaakt). En dat terwijl er bij een controleafspraak bij de dierenarts voor onze vakantie nog niet eens een hartruisje te horen was.

Het had zich zo snel ontwikkeld dat de prognose ook niet zo goed was. We moesten haar behandelen als een heel oud vrouwtje (terwijl ze nog maar 7 jaar oud was) en dat hebben we dan ook gedaan. We hebben een superdeluxe buggy gekocht, zodat ze gewoon overal mee naartoe kon zoals altijd. Dat vond ze heerlijk. Het was net een koningin, zoals ze in haar buggy zat. Rust was het sleutelwoord. Kleine stukjes wandelen, weer een poos in de buggy, nog een stukje lopen, weer in de buggy.

Jenna kreeg ook medicijnen voor haar hart. Hartmedicatie en vochtafdrijvers. Al snel na de diagnose moest alle medicatie op maximaal gezet worden. Maximaal 3 pufjes flixotide per dag, maximaal 3 keer codeïine, 4 tabletjes Vetmedin en furosoral zoveel als nodig was om te zorgen dat ze niet benauwd werd. De maximale dosering furosoral voor een hondje als Jenna is 1 tabletje per dag. Jenna kreeg er op het laatst gemiddeld 7, met uitschieters naar 9,5 tabletjes per dag.

Het is een glijdende schaal waar je op terecht komt. Het gaat zo geleidelijk achteruit dat dingen normaal worden die nooit normaal waren. Jenna die op de grond ging liggen, niet wetend hoe ze moest gaan liggen. Harde buiken vanwege de stuwing. De hele dag door medicijnen toedienen. Overal de buggy mee naartoe. Steeds minder meters kunnen lopen. Het vele hoesten. Het hoorde niet, maar je raakt eraan gewend. Dat kwam ook doordat Jenna altijd zo vrolijk was. Hoe benauwd ze ook was, ze bleef kwispelen. Ze bleef knuffelen en aaitjes vragen.

Toen het ondanks alle vochtafdrijvers niet meer lukte het vocht af te drijven, ze steeds benauwder werd en ze duidelijk niet meer haar vrolijke zelf was, hebben we de vreselijke beslissing moeten nemen haar te laten gaan. Nog nooit is dat voor ons zo moeilijk geweest. Haar hartje was op, ze wilde zelf niet meer, maar mij waren er absoluut niet klaar voor. Hoewel we natuurlijk altijd wel in ons achterhoofd hebben gehad dat ze niet lang meer zou leven. Maar ze was nog maar net acht jaar geworden (we waren zo blij dat we dat nog konden vieren met haar) en had nog zo lang bij ons moeten zijn. Het voelt nog steeds zo oneerlijk.

Jenna heeft op 4 augustus 2017 de diagnose mitralisinsufficiëntie gekregen en op 23 november 2017 is ze ingeslapen, bij ons thuis.

Ondanks ons eigen verdriet, gingen onze zorgen vooral naar Roxy (ACE Roxy). Roxy hing heel erg aan Jenna. Jenna nam altijd het voortouw, vertelde Roxy wat er gedaan moest worden. Nu moest hij het zelf doen en dat valt hem nog steeds heel zwaar. Zo zwaar dat hij er fysiek ziek van is geworden. De stress van het verlies van Jenna is op zijn maag geslagen en hij heeft pas gisteren weer voor het eerst wat brokjes gegeten (sinds het overlijden van Jenna had hij geen brokje meer op), wat waren we trots op hem! Met natuurlijke ondersteuning gaat het nu gelukkig een heel stuk beter met Rox, hoewel hij nog steeds niet zijn oude vrolijke zelf is. Maar we vertrouwen erop dat dat ook goed gaat komen.

We troosten ons met de herinneringen aan Jen. Ze heeft een kort, maar zeer gelukkig leven gehad. Alle vakanties, alle uitjes, de leuke en grappige momenten. Dat neemt niemand ons af.

Met vriendelijke groet,

Namens de familie,

Martine Postma