Double-date

21:40 uur op een maandagavond: Pierre en ik staan ongeduldig en 'n tikkeltje nerveus in de aankomsthal van 't vliegveld. We hebben geen rode roos bij ons waaraan ze ons herkennen; wél een halsband. 

We weten hoe onze blind dates eruit zien; of toch in ieder geval van de foto. We weten hoe we hun namen uitspreken; op z'n Brabants. En we weten ongeveer hoe oud en hoe groot ze zijn. We zijn goed op de hoogte gebracht door de matchmakers van de internetsite die ons gekoppeld heeft. 

We hadden een streng selectieprofiel want tijdens onze vakantie in Andalusië hadden we reeds een zomerromance met dit type. In 't zwoele Spanje waren we meteen verkocht; "Deze willen we!". 

En in 't 'echte leven' is het moeilijk concurreren tegen een vakantieliefde. Daar zijn we ons wel van bewust. 

We zijn niet de enigen op het vliegveld die deze sprong aandurven. Om ons heen zitten meer mensen te popelen om een eerste blik te werpen op hun nieuwe huisvriend. 

"Maar waarom meteen 2?" probeert Pierre nog, in een laatste poging mij bij zinnen te brengen voor het feit voldongen is. 

Maar het is al te laat: aan de andere kant van het glas komt ze aanlopen, de jongedame van ACE, die onze double-date-kandidaten voor zich uitduwt, knus samen in een bench. Die hebben elkaar alvast een beetje leren kennen tijdens de reis van Malaga naar Eindhoven. En alsof ook zij een profiel hadden aangemaakt, vooraf foto's van talloze koppels hadden geswipe't en daarbij op 2 lange Nederlanders met een mals grastuintje op 't platteland waren uitgekomen keken ze ons hoopvol aan. Loortje (ACE Lorina)wreef met haar zij tegen het hekje en zei "Aai me toch!" en kwispelde heftig, terwijl Kobe ons met zijn prachtige bruine hondenogen van top tot teen eens rustig observeerde. 

Dit is natuurlijk een bladzijde uit een kasteelromannetje, dat begrijp ik ook. Honden zijn niet romantisch aangelegd, dromen niet van een ander leven in een warm huis in de koude, Brabantse winter. Ze schrijven zich niet zelf in voor een gehoorzaamheidstraining, het maakt ze zelfs niet uit of er nou kip of konijn in die overheerlijke, geëxtrudeerde brok zit. Maar wij willen graag geloven dat ook zij happy zijn met de dates waar ze aan gekoppeld zijn. Dat, wanneer ze ons zo doordringend aankijken, ook hun hartje een beetje smelt. En dat de hondendrollen in de hoek van de kamer echt goed bedoeld zijn.

Nu, 3 maanden later en we kennen elkaar inmiddels wat beter. We zijn zelfs al op mini-vakantie geweest in de Eifel. Ons koppeltje blijkt onafscheidelijk. Als 'de mannen' voorop lopen en eerder de hoek om zijn dan Loortje en ik, worden de honden allebei een beetje zenuwachtig. Als we ze ingehaald hebben begroeten ze elkaar of het eeuwen geleden was. De hele dag ravotten ze samen. Ze zijn aan elkaar gewaagd. 

Wat Kobe 2 X zo veel heeft aan gewicht, heeft Loortje in snelheid en felheid zo ingehaald. En Pierre heeft gelijk, 2 honden betekent 2x 4 pootjes om af te doen, 2x zoveel poepzakjes, 2x zoveel rekeningen en gaten in het eens zo malse grasveldje. Maar ook 2x zoveel lol en 2 honden die altijd vrolijk zijn, en nooit alleen. 

Dus dank jullie wel vrijwilligers van ACE, voor de goede zorgen en deze geweldige match!

Pierre & Femke (en Kobe & Loortje!)