Al heel snel was ik gewend maar vond ik het buiten de eerste maanden allemaal
heel spannend en een beetje eng. Nu niet meer hoor, ik was een beetje onzeker en
bang voor andere honden. Mijn mensenmama beschermt mij als er honden zijn die
mij willen bijten en heb van haar geleerd dat als ik ga blaffen dat ik dan zeg
kom maar niet in mijn buurt, en dat werkt. Nu ben ik nergens meer bang voor,
zelfs niet toen er buiten heel veel knallen en lichtjes waren. Vind ik best wel
stoer van mezelf.
In huis speel en knuffel ik met mijn kattenbroer en dat vind ik zooo leuk. Soms
is hij vervelend en springt bovenop mij als ik lig te slapen, maar geeft mij
daarna kopjes en dan vind ik hem toch wel heel lief. Wij doen ook allemaal
spelletjes zoals zachtjes in elkaars achterpoten bijten, achter elkaar aanrennen
en met balletjes spelen. Als ik buiten met andere honden speel ga ik net als
mijn broer met mijn voorpoten slaan, maar sommige honden schrikken daarvan,
stom hé?
Ik ben in Spanje geprikt door een zandvlieg en had iets wat ze Leishmania
noemen. Moest daarvoor een pilletje nemen en had korsten op mijn oren en jeuk
bij mijn achterpoten. In juni werd mijn bloed en plasje weer nagekeken en waren
de waardes zo laag dat ik dat vieze pilletje niet meer krijg. In december weer
gecontroleerd en de dierenarts zei dat ik kerngezond ben, moet wel regelmatig
gecontroleerd worden maar dat vind ik niet erg.
Volgens mijn mensenmama ben ik de liefste hond van de hele wereld. Ik luister
ook heel goed en ben bijna altijd heel braaf. Heel vaak moeten mensen om mij
lachen en zeggen dat ik een clown lijk. Ik ben nu al drie jaar maar gedraag me
nog steeds als een puppie, maar dat komt omdat ik zo gelukkig ben. Ik wil
iedereen van Ace bedanken dat zij mij hebben geholpen mijn mensenmama te vinden
en dat ik thuis ben gekomen. Ik hoop voor de andere honden en katten die nog
wachten op een gelukkig leven dat zij ook heel snel bij hun mensen papa en mama
thuis kunnen komen.
Een pootje en duizenden likjes van Molly.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten