Ik stuur een mail door aan u. Het is een wonderlijk verhaal.
Ik had midden dit jaar ineens drie herplaatsertjes bij mij in opvang, Zuma,
Alec en Toontje.
Zuma was al 7 maanden hier, zo een typisch prachtig, maar doodsbange
Podenco meid. Afgestaan na 2 maanden omdat ze zo bang bleef. 4 keer was ze al
in pré reservatie, maar elke keer stopte de belangstelling al aan de telefoon
als ik zei hoe bang ze nog was en dat het een projecthondje was, dat nog heel
veel tijd, geduld en liefde nodig zou hebben om echt te leren leven en
genieten.
Tot Marc en Patricia kwamen. Op aanraden v hun dochter, die reeds 2 Shin
Podenco's heeft, waarvan eentje ook meer als een jaar heeft nodig gehad om hond
te worden. Ze kenden het en hadden het al gezien bij hun dochter. Ze zagen Zuma
op de site en waren verkocht.
Met hun 4 kwamen ze hier aan en de 2 hondjes v hun dochter. We stonden in
de tuin, alle hondjes bij en rond ons, ook mijn bende, die vrolijk renden en
speelden. Zuma kwam voor een eerste keer ooit tot aan ons groepje mensen om
voorzichtig te ruiken aan hen. Voor mij was het op dat moment al in orde. Zij
had gekozen.
We hebben gewandeld met alle hondjes, stonden terug in de tuin toen
Patricia ineens zei: "Awel ja, dus Zuma komt naar ons en den Alec komt ook mee."
Waarop haar man zei: "Zo zal het zijn, den baas heeft gesproken!" Alec was zijn
zotte, lieve charmante zelf, onweerstaanbaar zoals altijd en heeft ter plaatse
hun harten gestolen.
Hoe zalig was dat! Voor de lieve, bange Zuma kon er geen beter scenario
zijn, daar ze niet alleen in een onbekende wereld met onbekende baasjes zou
zijn, maar met een maatje, dat ze kent, eentje v haar eigen roedel, en dan nog
zo'n super lieve, rustige, stabiele hond, met geen angsten. Het kon niet
beter.
Huisbezoek was natuurlijk in orde. Ze kwamen hen halen, maar de noodlot
sloeg toe. Onderweg naar hier werd Marc ineens ziek, zodanig dat ze een ommekeer
maakten richting ziekenhuis. Zijn voet, waar een zware bacteriële infectie in
kwam na een overstroming thuis in een klein wondje dat hij had, en waarmee hij
al maanden liep, was weer geïnfecteerd, deze keer heel erg.
Het heeft enkele weken in de ziekenhuis doorgebracht, meer als een maand
later, konden ze pas Zuma en Alec komen halen.
Weer zijn we gaan wandelen samen, Zuma liet weer zien dat ze haar baasjes
gekozen heeft. Ze krijgen hier altijd eten voor ze vertrekken, om met volle
maagjes hun nieuw leven tegemoet te gaan.
Marc deed de deur van de camionnetje open en beide Zuma en Alec sprongen er
direct zelf in, hij maakte ze vast en ze waren weg.
Regelmatig kreeg ik foto's en updates. Het ging voor Zuma steeds langzaam,
zoals gezegd en verwacht, maar ze was op haar plaats en zette stapjes vooruit.
Nu nog en ze zal uiteindelijk een blij en vrolijk hondje worden, daar ben ik
zeker van.
Ik ben blij en dankbaar deze mail te kunnen doorsturen. Dit is de zin van
alles wat we doen. Ieder op zijn manier. Dat het ook voor deze 2 lieve mensen
een gezonder jaar wordt, is fantastisch nieuws.
Ik ben blij en dankbaar een schakel te kunnen zijn in een ketting v
rescue.
Een hele zalige Kerst voor u en allemaal.
Vriendelijke groeten,
Carla
Geen opmerkingen:
Een reactie posten