Wanneer eindigt dit leed ?

Gewoonweg elke dag worden we geconfronteerd met een dier in nood,… Het gaat je elke dag in je hart zitten,… Je wil er zo graag iets aan doen,… Dagelijks neem je hen ter harte die niet meer kunnen, je vecht voor hen, dag in dag uit, onvermoeibaar en met volle overgave,… Maar waarom nemen mensen hen in huis, in hun tuin, op hun terrein ? Zij zijn levende wezens met gevoelens, een hart, weten soms meer dan wij durven denken,… Zij vragen niet om bij jou te komen, jij neemt de beslissing hen op te nemen in de loop van je leven,… Opgeven doen we nooit, maar na 18 jaren lang lief en leed, denk je, betert het? De conclusie is negatief,… Het wordt alleen maar erger,… De zware gevallen van verwaarlozing , de enorme aantallen van gedumpte en opgehaalde honden in de oneindig veel dodenstations kennen geen grenzen meer,… Je krijgt dagelijks honderden mailtjes, telefoons, WhatsApps om toch maar te helpen,… En waar we kunnen, helpen we,… Maar het eerste dat je moet doen is naar een dierenarts gaan, en die doen het niet gratis, die willen wel (SOMS) iets doen maar wij moeten de rekening betalen van de mensen die zomaar doen, die niet nadenken, maar doen, van de dierenbeulen en van zij die hun honden mishandelen en verwaarlozen en hun 'lastpak' na misbruik ergens afgooien, dumpen,… We hebben dagelijks hulp nodig mensen, we kunnen het niet alleen,… We willen alle mensen die ons steunen, ons begrijpen en met ons door gaan, enorm bedanken, maar wetten zijn er om nageleefd te worden, alleen nemen ze het er in Spanje niet zo nauw mee,… Het is maar een hond, een kat, een paard,… Een dier,…