Ik laat aan mijn man de advertentie lezen en binnen 10 minuten zijn we het er over eens. Anna heeft dezelfde bruine vlekken op haar rug als Max, bijna op dezelfde plaats. We zijn nog niet verhuisd, maar dit moet zo zijn dat ik haar tegen kwam. Ik geloof daarin, alles heeft een reden.
We maken na telefonisch overleg met ACE een afspraak voor een kennismaking. Ik neem Max mee, want dat vind ik wel belangrijk, die twee moeten elkaar wel aardig vinden. Anna zit in een opvang gezin in Rotterdam. Bij de kennis making is ze terughoudend, deinst terug als ik haar riem wil omdoen. Bij het uitlaten trekt ze hard aan de lijn en loopt alle kanten op. Ze heeft mijn hart al gestolen. En Max vind alles goed. Wanneer ik terug ben bij de auto en een fles water wil pakken om de honden te laten drinken, dan springt Anna gelijk op de voorstoel te samen met Max, nou het lijkt of ze haar keuze al gemaakt heeft. Het is een grappige situatie. We nemen afscheid en dan maar hopen dat we een positief advies krijgen. Er na volgt ook nog een intake gesprek. We kunnen haast niet wachten tot we Anna mogen ophalen. Onze indruk is dat de organisatie ACE zeer zorgvuldig te werk gaat.
Toen we Max ophaalden 5 jaar geleden, had hij ook verlatingsangst. Onze oudste zoon wil de eerste nacht in de huiskamer slapen, bij Anna, zodat ze niet alleen is. De eerste uren loopt ze rond en uit eindelijk valt ze in slaap.
De eerste 2 weken loopt Anna op haar adrenaline. Stuitert door de huiskamer en slaapt vrijwel niet overdag. Wanneer we naar bed gaan, begint ze te piepen. We moeten meerdere malen in de nacht ons bed uit en met het opkomen van de zon en het fluiten van de vogels is Anna ook wakker. Ze piept direct weer. Dit is doorbijten zeg !
Max is af en toe zo moe dat ik hem in de gang zet in zijn mand, zodat hij kan slapen.
De eerste keer dat ze alleen (met Max ) in huis bleef, er moeten tenslotte af en toe boodschappen gedaan worden, heeft ze onbedaarlijk gepiept en gejankt. Het was heel erg zielig. Wat een klein zielig hoopje hond. Er is te veel met haar gesolt.
Wanneer ze in de tuin is en er loopt iemand langs het hek, blaft ze heel erg fel en doet venijnig. Ze hapt zelfs een keer naar de enkels van een voorbijganger.
Heel veel geduld, tijd en liefde heeft Anna nodig, maar ook grenzen en duidelijkheid.
Bij het eerste nazorg contact waarbij ik het formulier invul en eerlijk aan geef dat Anna heel erg lief is maar toch ook problemen geeft, hangt de nazorg begeleider dezelfde avond aan de telefoon. Hier sta ik echt van te kijken. Echt super fijn. We krijgen het advies om contact op te nemen met Sharon van de hondenkaravaan te Ridderkerk. Dit doe ik ook en na een aantal adviezen via de mail, maak ik ook een afspraak met haar. Anna doet heel erg haar best om goed gevonden te worden : 'kijk eens hoe goed ik ons terrein kan bewaken.' Sharon geeft adviezen over het waken bij het hek, het gedrag tegen Max, eet gedrag en nog veel meer.
We zijn nu 3 maanden verder. Het gaat heel goed met Anna, ze hoort echt bij ons gezin.
Anna heeft vanochtend uitgeslapen tot 10 uur (wij hadden een luie ochtend) het geeft aan dat ze nu weet dat wanneer wij wakker worden en zij ons hoort, dan pas ook geluid mag maken. Ze slaapt samen met Max in de gang in haar eigen mand. Ze is heel erg vrolijk. Ook ondeugend. Wanneer ze iets van eten kan stelen, zal ze het niet laten 😊.
Inmiddels is Anna 2 maal bij de trimmer geweest. Dat vind ze allemaal goed. Ze heeft de bijnaam: 'snorkeltje". Dat is omdat ze enorm kan snurken, ook wanneer ze op schoot slaapt. Ze kroelt heel graag. Anna heeft 1 knuffel (beer), die sleept ze over al mee naar toe en schut met haar kop wanneer ze blij is of de tuin in rent. De knuffel is echt van haar, ze slaapt er mee en wanneer Max de knuffel wil pakken, dan pakt ze hem af of gromt. Soms blaft ze nog bij het hek in de tuin, maar wanneer ik dan in mijn handen klap, komt ze direct.
Buiten gaat het ook heel goed. In losloop gebied loopt ze los. Doet niet meer lelijk naar andere honden toe. Naast de fiets lopen snapt ze helemaal niets van. Dus ze gaat mee in de hondenfietskar. Daar springt ze graag in, want weet inmiddels dat ze dan mee mag. Auto rijden doet ze ook graag. Ze zwemt niet graag, wel gaat ze even in het water staan. Spelen met een tak of balletje snapte ze eerst niet, maar inmiddels lukt spelen met een takje wel. Ze gaat er dan op kauwen, maar komt het niet terug brengen.
Anna kan wel enorm schrikken van sommige, voor haar onbekende dingen. Zoals het openen van de paraplu. Ze schrikt dan, duikt in elkaar, staart tussen de benen, en geeft dan een gil. Dat doet ze soms ook wanneer ik mijn stem verhef. Het lijkt erop dat ze vroeger geslagen is.
Tussen Max en Anna gaat het ook goed. Jaloers wanneer de een op schoot zit en de andere ook wil. Dan wordt er zachtjes gegromt en gelijk elkaar een likje in de nek gegeven.
Wanneer ze alleen (met Max) thuis blijft, dan weet ze inmiddels dat ze in haar mand moet. Dikwijls wanneer we dan terug komen staat ze op de bank of met haar voorpoten in de vensterbank. Ze jankt niet als we weg gaan (nagevraagd bij de buren). Blaft wanneer ze ons weer ziet, en inmiddels herkent ze het geluid van de auto wanneer we komen aanrijden.
Ja, het is investeren in een beschadigd hondje , maar oh, wat krijg je er veel voor terug, onze trouwe viervoeter. Wij zijn ontzettend blij met Anna en chapeau aan de organisatie ACE !
hartelijke groet,
Simone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten