En toen werd het zomer 2017, en dan moet ik eruit...

Het verhaal van Osito is net zoals dat van zoveel andere levens een heel triest verhaal… Een hond van vier jaar die vanaf zijn 2 maanden bij zijn baasjes leeft, gewoon is aan kinderen, goed is met andere honden, het familieleven kent en tot op vandaag in de veronderstelling is dat hij voor altijd thuis is… Sterker nog, deze lieverd heeft zelfs nog nooit gedacht dat dit ooit zou kunnen veranderen, of dat het anders kan… Zijn baasje echter wel, die is hem op de een of andere manier beu, hij weet zelf niet goed waarom, naar zijn eigen zeggen is Osito echt een braaf beestje maar hij en zijn vrouw willen hem niet meer, de kinderen weten van niets maar zijn nu een stuk ouder dus wat maakt het uit… Osito moet weg, het is maar een hond… Hij gehoorzaamt goed en laat zich graag verzorgen en zelfs aankleden, het is allemaal goed voor hem… Enkele keren per week belt de man of we al plek voor hem hebben, ik probeer hem te overtuigen Osito deze enorme aanslag op zijn leven te besparen maar hij lacht het weg en blijft vragen ‘Wanneer?’… We hebben nu 1 maand gekregen, alles hebben we geprobeerd maar het is ons niet gelukt… Binnen een maand komt Osito naar ons, daarom probeer ik hem al bekend te maken via onze kanalen in de hoop dat we hem het leven in een asiel, in een kooi, kunnen besparen… Je weet maar nooit...