In
mei 2005 zag ik je foto op Marktplaats staan
en ik was meteen op slag verliefd!
Verliefd op je mooie ondeugende
snoet en je prachtige ogen.
Je
raakte mijn hart.
Je
naam was Sylvester.
Direct
nam ik contact op met SHIN (Spaanse Honden In Nood) om aan te geven dat ik hélemaal
verliefd was op jou!
Ik
hoopte zó dat ik je mocht adopteren en dat je ondertussen nog niet gereserveerd
was.
Heel
wat keren heb ik SHIN gemaild want wat wilde ik je graag een warm thuis bieden
en je alle liefde van de wereld geven!
Achteraf
denk ik wat moeten ze bij SHIN wel niet gedacht hebben…
Al
snel kreeg ik bericht van SHIN en volgde er een huisbezoek in de vorm van Jacqueline
Koerhuis.
Natuurlijk
wilde SHIN graag met eigen ogen zien waar jij terecht zou komen.
Na
het huisbezoek was er de bevestiging dat jij lieve Syl, want zo zouden we je
gaan noemen, bij ons mocht komen wonen.
Als
een kind zo blij was ik!
Ik
kreeg meer informatie over je achtergrond.
Je
moeder heette Carmen en je was samen met je moeder en twee broertjes, zwervende
op straat gevonden. Jullie werden liefdevol opgevangen door SHIN.
Je
moeder Carmen en broertje Charlie vonden beiden een nieuw thuis in Spanje, Beso
vond zijn mandje in Nederland.
Charlie
bleek je evenbeeld te zijn, Beso werd zwart/wit geboren.
Als
klein kereltje ben je in Spanje erg ziek geweest, je kreeg Parvo. Lieve Maries
van den Plas ontfermde zich over je en met de juiste medicatie, zorg en veel
liefde kwam je er bovenop.
De
dagen verstreken en ondertussen werd je advertentie van de site gehaald, het adoptiecontract
ondertekend en de adoptiekosten werden voldaan.
Nu
was het officieel, HOERA!
Eveline
Taelemans berichtte ons dat je op 21 mei 2005 aan zou komen op vliegveld
Zaventem met vlucht TV829.
Maries
van den Plas en haar man begeleidden de vlucht. Als enige pup met drie andere
honden, kwam je na een lange reis aan in België.
Ik
vergeet nooit onze eerste ontmoeting. Voorzichtig maakten we contact en wist
ik; wij horen bij elkaar!
Mijn
hart vervuld van liefde!
Bij
het afscheid van Maries en haar man nog een laatste knuffel voor jou van
Maries. Ze nam je in haar armen en overhandigde je aan mij. Met tranen in haar
ogen zei ze; “zorg je goed voor mijn lieve Syl”.
En
dat hebben wij gedaan.
Bijna
11 jaar lang mocht ik je bij mij houden, was je mijn maatje in dit leven en
mocht Max mijn zoon opgroeien met jou.
Je
bent een aantal keren erg ziek geweest maar keer op keer kwam je er weer
bovenop.
Jij
lieve Syl maakte elke dag weer tot een feestje.
Je
hebt ons leven verrijkt met je ondeugendheden, je gekke capriolen en je
oneindige, onvoorwaardelijke liefde.
Opa
en oma, waar je met ons vaak logeerde, hielden ook zielsveel van je!
Op
18 mei 2016 ging ik ’s morgens naar mijn werk. Vijf dagen per week het vaste
ritueel; eerst Streepje de poes en dan jij een knuffel en iets lekkers met de
woorden; “tot strakjes lieverds, goed oppassen, vrouwtje komt zo weer thuis”.
Altijd
’s middags na thuiskomst om 13.00 uur lekker lang wandelen langs het strand of
in het bos.
Maar
deze dag verliep anders.
Op
mijn werk voelde ik mij niet goed en wist ik; er is iets, ik moet naar huis.
Thuis
aangekomen verwelkomde je mij zoals altijd; bij de voordeur zat je al te
wachten en blij als altijd, liep je mij kwispelend voor naar de kamer, op zoek
naar een bal of een knuffel uit je speelmandje.
Na
het knuffelritueel zat ik even op de bank toen ik plotseling een klap hoorde.
Je
was gevallen en lag stil op de grond. Ik boog mij over je heen en terwijl ik je
aaide, sprak ik je rustig toe zodat je kalm bleef liggen.
Je
ogen stonden verward maar langzaam kwam je tot bewustzijn. Je had het benauwd en
voor we het wisten waren we op weg naar de dierenarts.
In
de auto lag je stil achterin maar bij de dierenarts aangekomen zat je opeens
rechtop. Ik was verbaasd.
In
de praktijk deed je of er niets aan de hand was, je besnuffelde de wachtruimte,
zorgvuldig zoals altijd.
Bij
de dierenarts binnen gekomen kon je je niet langer groothouden en zakte je
langzaam neer op de grond.
Foto’s,
onderzoeken en behandelingen werden meteen gestart.
Je
was al zo vaak bij de dierenarts geweest dat je ook dit keer dapper de
onderzoeken en behandelingen onderging.
De
dierenarts vertelde dat je vocht achter je longen had en een vergroot hart. Je
kreeg dan ook ter plekke medicatie toegediend.
De
medicatie leek al meteen aan te slaan en voor ik het wist, was je de
assistenten aan het verleiden met je charmes.
Op
weg naar huis vertelde ik je hoeveel ik van je hield en dat ik zo trots op je
was dat je zo flink was geweest bij de dierenarts.
Thuis
gekomen wankelde ik tussen hoop en vrees. Je leek achteruit te gaan. Ik nam een
paar keer contact op met de dierenarts en zij vertelde mij dat ze niets meer
kon doen en dat de medicatie zijn werk moest doen. Zou de medicatie niet
aanslaan dan zou de volgende dag een zware beslissing wachten…..
Max
mijn zoon, jouw vriendje kwam thuis van school en zoals altijd begroette je hem,
al kostte het je dit keer heel veel moeite.
Je
staartje kwispelde maar al gauw ging je weer liggen op je bedje.
Later
deze middag kwam mijn vriend op ziekenbezoek maar je bleef liggen, alleen je
staart bewoog wat.
Hij
ging bij je liggen en knuffelde je.
Die
avond hebben we met z’n drietjes om je heen gelegen. We hebben je verzorgd en
geknuffeld en je verteld hoeveel we van je houden. Ook Streepje de poes kwam
erbij.
Later
die avond ben je in mijn armen gestorven aan een hartstilstand.
De
dierenarts Paula Hendriks die zo dol op je was en je altijd Sylliebillie
noemde, heeft mij later gezegd dat het je wens moet zijn geweest om thuis heen
te gaan. Daarom hield je je ook zo flink in de praktijk.
En
dat je zelf van het heengaan niets gemerkt moet hebben omdat het zo snel is
gebeurd.
Mijn
voornemen was meteen na je heengaan een “in memoriam” te plaatsen op de site
van SHIN/ACE.
Dit
omdat je dat zo verdient en om je te eren en omdat het allemaal begonnen is met
de lieve mensen van SHIN/ACE.
Maar
ik kon het niet, het deed te veel pijn.
Er
nu is er een jaar voorbij, een jaar zonder jou mijn lieve Syl.
Wat
doet het gemis om jou veel pijn!
Vandaag,
18 mei 2017 is het een jaar geleden dat we elkaar los moesten laten.
Er
gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.
De
tranen maken voorzichtig plaats voor een lach wanneer ik aan je denk.
Missing you comes in waves but today I’m drowning.
Ik
ben SHIN/ACE dankbaar dat zij mij jou, Syl, hebben toevertrouwd.
Dankbaar
ben ik de rescuers voor alles wat zij in het werk stelden om jou te redden zodat
je op mijn pad kon komen.
I hold you close within my heart
And there you will remain
To walk with me throughout my life
Until we meet again
Rationeel
weet een dierenvriend dat het leven niet oneindig is maar wat slaat het gemis
om je maatje, een groot gat!
Er
komt ooit een dag dat ik weer ruimte kan maken in mijn hart voor een dier dat
net zoveel liefde verdient als mijn lieve Syl heeft gehad.
En
ik weet zeker dat Syl zou willen dat het weer een dier is
uit
het buitenland.
Want
je kunt de wereld niet veranderen maar wel de wereld van dat ene dier!
Met
al mijn liefde voor Syl en SHIN/ACE,
Monique
Giebels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten