We hebben Pablo al goed leren kennen in maar een paar dagen tijd. Het is
(inderdaad) een heel bang hondje, maar ook een super dapper en lief hondje! Er
staat bezoek te popelen om hem in het echt te zien, en hij heeft ook al een
elftal aan potentiële oppassers mocht dat nodig zijn. Maar we geven hem zo veel
mogelijk de tijd en rust om te wennen, we doen het rustig aan.
Pablo houdt van leverworst, gedroogde runderlong, maar brokjes van de
Albert Heijn gaan er ook wel in. Ook houd hij van een rugmassage en chillen in
zijn bench. En soms klimt hij op de bank, en dan tillen we hem op schoot om te
knuffelen. Dat vind hij in het begin wat irritant, maar toch ook wel fijn, met
een beetje kriebelen valt-ie zo in slaap.
De
eerste avond is hij niet uit de bench gekomen en heeft hij met de rug naar ons
toe gelegen met zijn oren plat. Hij wilde geen aandacht, dan ging hij grommen.
Maar zijn medicatie in een beetje leverworst ging er wel in, dat at hij zelfs
van mijn hand.
De
volgende dag lag Pablo de kamer in te kijken en zijn oortjes staan inmiddels
omhoog. We laten hem met rust, wat super moeilijk is want hij heeft een hoog
knuffel gehalte.
Na
de tweede nacht was hij nog niet uit zijn bench gekomen, en hij zal toch een
keer naar buiten moeten. Een paar ongelukjes in de nacht is nu niet erg, maar
hij vindt het zelf vast ook fijner om buiten zijn behoefte te
doen.
Er komt een lieve betrokken ACE vrijwilliger met haar
hondje om te kijken of we hem zo uit de tent kunnen lokken. Pablo
reageert praktisch niet op het hondje, terwijl zij super lief en open naar hem
is. Maar we komen er wel: op schoot, even kriebelen en masseren en we tillen hem
naar buiten. Hij was super bang tijdens het wandelen en optillen (trappen op) om
weer naar binnen te gaan was weer te veel: grommen en trekken.
We ontdekken tijdens de komende wandelingen dat wanneer we hem eerst rustig onder
zijn kin kriebelen, nek en rug masseren, we hem dan op kunnen pakken (nog steeds
niet van harte, maar het gaat).
In
die paar dagen tijd bij ons doet hij het fantastisch! Van een opgekruld
en verstijfd, grommend hondje die zelfs vergeet z'n neus te gebruiken, naar een
hondje die lekker geaaid en gekriebeld wil worden, 4 korte wandelingen per dag
maakt waar hij elke keer zijn behoefte doet (hij is praktisch zindelijk!), en
een beetje rond snuffelt. Af en toe gaat zijn staart een beetje
omhoog.
Het blijft een passieve/onderdanige stresskip, maar dat mag als je 2 jaar
op straat geleefd hebt. En waarschijnlijk flink geslagen bent (vreemde mensen
zijn eng, helemaal hun armen, ander honden zijn ook niet cool). Als hij wat meer
vertrouwen heeft in ons en zijn omgeving gaan we samen op training. Hij vindt
het vast leuk om meer te leren en zijn zelfvertrouwen wat op te krikken.
We zijn heel blij met Pablo, en willen zo
graag dat het goed met hem gaat. Wij hebben er vertrouwen in, met veel geduld,
liefde en een beetje uit z'n comfort zone gaat het zeker
lukken.
Ontzettend bedankt aan alle ACE vrijwilligers die Pablo hebben geholpen!
Specifiek: Manon voor je mailcontact en medicatie, Nils voor het ophalen op
Schiphol, advies en telefonisch contact en Magda (en Millie!) voor je adviezen
en bezoek, dat geeft ons vertrouwen.
Hartelijke groeten,
Jelle en Linda
Op Schiphol
Lekker op de bank
Tijdens het uitlaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten