De derde hond, Totie, bleef thuis bij vrienden aangezien ze al een bejaarde dame was. Totie hadden we leren kennen het jaar voordien en hadden we in opvang genomen die als uitslag adoptie had. Ik had niet echt een zwak voor het ras, namelijk de Galgo. Maar Totie was een Godsgeschenk, ongelooflijk hoe die zich aanpaste! Totie was ernstig ziek toen we vertrokken en het viel me zwaar haar achter te laten...
De eerste week kreeg ik het niet over mijn hart naar de refugio te gaan, maar ik wilde wel heel graag de Galga met pups zien, genaamd Mishka. Ze leek zo goed op Totie! Totie is spijtig genoeg gestorven op woensdag 28 september toen we in Spanje waren.
De maandag erop ben ik samen met Helene naar de refugio gegaan en Mishka gaan bezoeken, ik was verkocht! Al trillend in haar mand in het hoekje, schichtig rondkijken met haar vrolijke pups rond haar!
Ik wilde haar graag in opvang nemen, maar het antwoord was resoluut: nee!
Ik heb mama op de laatste dag, woensdag 5 oktober, meegesleurd naar Mishka.
Kwestie van wat emotionele chantage 😉
Haar antwoord: nee!
Ok dan, ik nam me dan maar voor haar wat te promoten dat ze snel het asiel uit kon.
Op maandag kwam er een pre reservatie voor België die op woensdag veranderde naar een reservatie. Dat was snel! Des te beter voor Mishka, want voor een bange hond is het asiel zeker een drama, hoe goed ze ook verzorgd worden.
Ondertussen had ik al aan een paar hun oren gezaagd om te kijken hoe het was met Mishka, Inez vertelde me dat ze het goed deed.
Vrijdag, 3 dagen geleden, kreeg ik een mail van Fabienne voor te vragen hoe het met ons ging nu we thuis waren en Totie er niet meer was. Dat ze aan Mishka haar hok passeerde en aan me moest denken, dat ze ging vertrekken naar een gouden thuis. Ik vond het bizar, want er was mij gezegd dat ze in opvang zat. Stond er niet veel mee stil, want ik was aan het werk. Later in de namiddag krijg ik opnieuw een bericht van Fabienne, daarin stond enkel: EN?????????
Mysterie was nu compleet, ik stuur haar terug: wat bedoel je? Stilte aan de overkant...
Ik kom 's avonds na mijn werk thuis en wil de halsbanden van Lima en Fausto halen als ik een witte schicht zie. Ik roep naar mama: er loopt hier een hond! Wie is dat? En ineens zie ik een lange snuit boven de zetel uitkomen: het was Mishka!!!!!
Mama kon dat zielig hoopje niet uit haar hoofd zetten, na 3 dagen twijfelen toen we terug waren heeft ze gebeld naar Helene of die haar wilde helpen om de adoptie te regelen achter mijn rug. Helene heeft dat met veel plezier gedaan 😊
Mishka is 5 dagen later geland in Zaventem.
Nu kwam Fabienne haar mail duidelijk over, die dacht waarschijnlijk dat mama me ging verrassen door me mee te nemen naar de luchthaven.
Veel mensen hebben me goed rond de tuin kunnen leiden 😀
Mishka zal tijd nodig hebben, maar met geduld, liefde en steun van mijn 2 andere honden geraken we er wel!
Haar jong leven kan opnieuw beginnen, haar vertrouwen zal wel groeien.
3 van haar pups zitten nog in Spanje, algauw komt 1 zoontje van haar in opvang bij lieve Helene. Hopelijk vinden haar pups snel een thuis!
Ik ben supergelukkig en ben zeker dat Totie trots vanop de regenboogbrug naar beneden kijkt. Ze zeggen altijd dat er voor alles een reden is, ik ben zeker dat mijn oude wijze dame in mijn leven is gekomen zodat ik Mishka zou opmerken.
Ik hoop dat Mishka ooit zo gelukkig zal worden zoals ik me nu voel!
En last but not least: dank u wel, mama!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten