Ferdinand/Bas - deel 1

Hallo! Kennen jullie mij nog? Ik ben het, Ferdinand! Al luister ik in België naar de naam “Bas”, maar ik doe soms alsof ik mijn nieuwe naam nog niet ken, hihi 😜 

Mijn verhaal? Wel, toen ik nog heel klein was, ben ik beland in een dodingsstation in Spanje. Hoe ik daar terecht gekomen ben, weet ik niet meer. Maar dat het niet goed met me ging, dat zag iedereen 😔 Een levend geraamte, ziek en een doffe blik. Ik had niet de energie, noch een sprankeltje hoop over. Ik zat immers gewoon te wachten op mijn dood, als hond voel je zoiets aan 😢 Tot Ace Charity me zag en rotsvast in mij geloofde. Ze hebben me uitgekocht en helemaal opgelapt; het is dankzij hen dat ik het geloof in de mensheid nog niet verloren ben. En op mijn 1ste verjaardag kreeg ik wel een heel leuk verjaardagscadeautje: ik werd na een te lange vliegtuigreis (sorry, het was echt niet mijn ding) opgehaald door mijn nieuwe baasjes! 

Ik woon dus nu iets meer dan een maand in België. Mijn baasjes hadden me wel op voorhand gewaarschuwd dat ze op een appartementje wonen, en dus (nog) geen grote tuin voor me hebben. Maar voor mij hoeft het allesbehalve perfect te zijn, met wat liefde en aandacht ben ik méér dan gelukkig 😊 Dus ik pas mij prima aan op hun kleine woonst! Binnen ben ik heel erg rustig en stil, ik wil onze buren immers geen overlast bezorgen. Zelfs als ik alleen ben, hou ik mij heel erg rustig, want dan houden mijn crazy baasjes mij in de gaten met een app én een camera. Intussen kan ik al 7 uur alleen blijven, en langzaam bouwen we op naar 8 à 9 uur. Ik verbaas jullie hé? 😌 Natuurlijk krijg ik wel voldoende beweging: ’s morgens mag ik op de hondenwei als een malle rennen achter mijn speeltjes, ’s avonds doen we meestal een flinke wandeling tot mijn tong bijna op de grond hangt of gaan we naar een losloopweide waar ik me kan uitleven met andere hondjes. En vlak voor het slapen gaan, doen we nog een kort toertje. Maar het leukste vind ik het weekend, want dan krijg ik extraatjes, zoals bijvoorbeeld een dagje naar de Ardennen, naar de zee of naar de zoo. Voor mij mag het dus gerust elke dag weekend zijn. 

Door deze uitstapjes groeit ook mijn zelfvertrouwen. Ik blijf bijvoorbeeld al flink bij mijn baasjes bij het passeren van auto’s, paarden, kippen, standbeelden (waarvoor die dienen heb ik nog wel altijd niet begrepen), …  In het begin kroop ik immers tijdens het wandelen soms liever tussen mijn baasjes hun benen, dan dat ik vooruit moest wandelen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan hoor 😕 Maar intussen is dit al helemaal veranderd, en mijn baasjes hebben me beloofd niets te forceren, we doen alles poot voor poot. 

Over mijn karaktertje hoor ik voorlopig niets anders dan lof! Ik heb zelfs al een paar keer “droomhondje” horen vallen. 😏 Eerlijk is eerlijk: ik heb wel mijn koppige momenten. Maar ik ben zo lief en zo zachtaardig voor mens en dier (ik heb al genoeg zinloos geweld gezien, toch?). Ik ben ook al meermaals op stap geweest met joelende kinderen, ze hebben zelfs al met mij mogen wandelen! Ook heb ik mijn dogsitters op een paar uren tijd helemaal rond mijn pootje kunnen winden en heb ik op de hondenschool in mijn eerste les iedereen al omver geblazen. Op de losloopweides maak ik tevens heel snel vriendjes en ik ben uiterst geduldig met mijn nieuw Jack Russell-vriendinnetje waar ik regelmatig op bezoek ga (want zij is iets minder enthousiast over mijn komst, maar hé, dat komt wel snor).

En hoe het intussen met mijn gezondheid gaat? Naar mijn gevoel, beter dan ooit! Mijn pelsje blinkt helemaal, én ik heb eindelijke een gezonde, natte neus 😎 Bovendien ben ik intussen al negatief getest op Leishmania! Het enige nadeel hiervan is dat ik die twee schelletjes hesp per dag niet meer met zekerheid ga krijgen 😜 Voor de rest zijn we nog wel een paar keer bij de dierenarts moeten langsgaan; voor mijn lichaam is zo’n aanpassing ook niet zo makkelijk, begrijp je? Maar het komt allemaal goed, daar heb ik nu - meer dan ooit - alle vertrouwen in. 

Ziezo, nu hebben jullie een idee van mijn nieuwe leven. Maar voor ik hier afsluit, zou ik toch al mijn vriendjes van Ace/Shin nogmaals willen bedanken. Zij hebben immers mijn leven gered, en dat van vele andere hondenvriendjes. Een dikke, natte lek voor Dirk & Fabienne (zo’n groot hart voor dieren ben ik nog niet zo vaak tegengekomen) en heel hun enthousiaste achterban. Vanop afstand steun ik jullie mee in de energieslopende strijd in Spanje. Mijn baasjes verkondigen ook tegen iedereen die het al dan niet horen wil, in wat voor triestige toestanden wij in Spanje moeten overleven. We zullen maar denken dat alle beetjes helpen hé. Mijn allergrootste wens is immers dat mijn andere hondenvriendjes daar ook een gouden mandje krijgen - de hoop alleszins niet opgeven, makkers!   🍀 

Een natte (!) neuzeneus en een lief pootje, 

Bas 🐾