Pagina's

woensdag 27 april 2016

Mijn Spaanse droom.....

Mijn vraag was aan Mary (de stage coördinator van ACE) of zij mijn droom kon verwezenlijken……
7 jaar geleden had ik namelijk Floortje (ACE : Lydia) geadopteerd en 5 jaar later kwam hier Diego (ACE: Dartagnan) bij…..
Mijn droom was om een keer naar de Refugio te gaan en daar te ervaren hoe het is voor de honden en mij, want wat zou ik toch graag meer voor die honden willen doen dan alleen maar foto’s te liken en te delen.

Van Mary kreeg ik een super enthousiast antwoord….. kijk maar voor in April dan hebben we wel een plaatsje voor je vrij in het appartement met de studenten.
Nu moet je weten dat ik 42 ben en 2 tienerdochters heb van 16 en 20. Dus ik dacht : nou die ervaring heb ik al, dus geen probleem! Super gezellig juist!

De weken er naartoe duurde eeuwenlang in mijn beleving……

Maar vorige week was het eindelijk zover!

Mijn bazin van het werk bracht me naar het vliegveld en mijn droom kon beginnen….. In Malaga werd ik opgehaald door een hele vriendelijke Engelsman die daar al 10 jaar woonde en vrijwilliger is van ACE, hij was tevens ook het aanspreekpunt voor het studentenappartement. Na 20 minuten rijden en een klein rondje door Cala de Mijas waar hij me snel wat wegwijs maakte waar ik bijvoorbeeld mijn boodschappen kon halen en lekker uit eten kon gaan, bracht hij me naar het appartement. 1 studente was daar aanwezig en ik werd gelijk super hartelijk ontvangen door haar. Een kleine rondleiding door het appartement (ik had een eigen verdieping, met eigen slaapkamer en badkamer….. wat een luxe!)…… en ik werd alleen gelaten.
Na mijn koffertje wat uitgeladen te hebben …. Gezellig wat met de studente gebabbeld te hebben ( want wat was ik natuurlijk nieuwsgierig naar haar ervaringen tot nu toe!), wat boodschappen gaan doen en dan maar gelijk te profiteren van het heerlijke weer hier en het strand ( want ja dat is maar 2 minuten lopen van het appartement!). Je kunt hier kilometers wandelen langs een mooi wandelpad langs het strand.

Maar…. Daar kwam ik niet voor….. de hondjes!
Jawel de volgende dag mocht ik ……( inmiddels had ik ook kennisgemaakt met de 2 andere studentes uit ons appartement),  zijn we met allen begonnen aan onze dagelijkse wandeling van een klein half uurtje naar de Refugio.
Daar aangekomen bleek ik gewoon ingedeeld te staan met de rest van de studentes dus gewoon 6 dagen lang werken van 9 tot 5! Ik kon mijn geluk niet op! Ik mocht gewoon volledig meelopen en alles doen wat de rest van de meiden ook doen.

Ik besef dat de meesten me misschien voor gek verklaren : wat is er nou zo leuk aan stront scheppen en voerbakken afwassen? Nou voor mij is het de hemel op aarde!
Om die hokken in te gaan en verwelkomt te worden door de liefste, dankbaarste en enthousiaste hondjes die je je voor kunt stellen…. Dat is pas super! Je zorgt dat ze weer een heerlijk schoon en ontsmet verblijf hebben met schoon drinkwater en een volle bak met eten. Je geeft ze een dikke kroel en knuffel en de aandacht die ze zo van je waarderen! Ja dat noem ik de hemel op aarde dat je dat voor ze kunt betekenen!

De hele week is iedere dag een andere dag want ja … je werkt nu eenmaal met levende wezens! Ik heb het geluk gehad dat ik een hele week op dezelfde afdeling mocht staan dus ik heb “mijn” 40 honden echt wel redelijk goed leren kennen…..

’S morgens maakte je de verblijven schoon en gaf je ze eten. Na de lunchpauze mochten ze naar het veld (wie van de honden iniedergeval sociaal genoeg was en durfde….). Maar de meesten wisten allang wat er komen ging en renden in volle vaart naar het veld toe waar ze lekker konden ravotten, rennen en spelen. Na een half uur was het tijd om ze terug te brengen. Daarna was het tijd om de voerbakken af te wassen eventueel nog wat behoeftes op te ruimen en te kroelen en te knuffelen met diegene die wat extra aandacht nodig hadden. En na nog een korte drinkpauze van ons begon je aan de laatste schoonspuitronde van de verblijven zodat ze schoon en fris de nacht konden doorbrengen…..

Op zondag mogen de honden stuk voor stuk aan de riem naar het veld die niet zo sociaal zijn en probeerden we 1 op 1 of de honden die niet durfden misschien dan wel over  te halen waren met wat extra liefde aandacht en tijd.

Ik heb die ervaring ook mee mogen maken met een hondje wat in die week mij zo begon te vertrouwen dat ik hem uiteindelijk op kon pakken en naar het veld kon dragen. Hij vond het super spannend maar je voelde dat hij zich toch aan me overgaf. Na even stil rondgekeken te hebben liep hij na een poosje toch met kwispelend staartje naast me. Daar heeft hij een kwartier rondgesnuffeld en wat gelopen tot hij tegen me aan begon te springen en aangaf dat het wel weer genoeg was….. een hele mooie bijzondere ervaring!

Deze 6 dagen waren een ervaring om nooit te vergeten! Ik ga zeker vaker terug….. deze droom was geen illusie!!!

En zeker in combinatie met de aanwezigheid van de studentes die me gewoon als 1 van hen hebben behandeld (avondje stappen en uit eten)……. TOP!!! Bedankt voor de gezelligheid meiden!!!

Als toefje op de taart mocht ik samen met Fabienne  en Kelly 7 (vrijwilliger ACE) hondjes naar het vliegveld brengen. 4 van hen mochten met mij mee naar Rotterdam. Ook een hele bijzondere daad die je kunt doen en zeer weinig moeite kost! In Rotterdam werd ik opgewacht door een super enthousiaste Martin (vrijwilliger van ACE) die de overhandiging van de hondjes begeleidde aan de adoptanten, die natuurlijk allemaal razend nieuwsgierig en blij waren hun hondjes eindelijk in levende lijve te mogen ontmoeten….

Bijgaande wat impressie foto’s…..!

Met vriendelijke groet,

Marita Schoenmakers








Geen opmerkingen:

Een reactie posten