Update Madi en Ayla (Damante)

Eind vorig jaar besloot ik 2 ACE-hondjes te adopteren. Eerst een oudere dame Madi (11 jaar) en een paar weken later de 6-jarige Ayla (Damante). De één alles meegemaakt en als “klapstuk” aan haar lot overgelaten op de achterplaats van het huis waar haar bazen zomaar met de Noorderzon vertrokken. Vervolgens 3 jaar moeten wachten voordat ze het asielleven kon achterlaten. De ander niks meegemaakt want bijna 6 jaar zag ze enkel het kippenhok waar ze woonde, een bak vies water en droog brood. Wat moesten ze aan veel dingen wennen in het begin: de geluiden, het nieuwe land, de nieuwe omgeving. Maar wat waren ze ook blij met alles wat ze kregen: een thuis, liefde en zorg. En ik kreeg twee lieve en ontzettend aanhankelijke honden, en hun vertrouwen. Madi is nog steeds een beetje schuw naar vreemde mensen, maar dit gaat telkens beter. Ook aan de zindelijkheid wordt nog gewerkt, maar wat doet ze haar best om alles goed te doen en complimentjes te ontvangen van haar vrouwtje. Ayla is de vrolijkheid zelve, een echte clown soms, maar kan ontzettend schrikken van vreemde geluiden of onbekende dingen en bevriest dan letterlijk, om het vervolgens eruit te bibberen. Geen spoor van agressie! Ze is open naar mens en dier, en kan enorm rennen (sorry vogels). Ze geniet van de dagelijkse boswandelingen en heeft een mooi laagje spieren gekweekt waardoor het “vel over been” effect gelukkig weg is. Beiden zitten nu wekelijks op Sport & Spel bij de hondenschool, en doen het hartstikke goed. Madi is misschien niet zo’n atleet als Ayla, maar leert sneller en troeft in bepaalde onderdelen haar overenthousiaste adoptiezus af. Ze luisterden naar enkele dagen verblijf al voldoende om hier en daar los te kunnen lopen, maar leren nu ook vooral vriendjes te worden met andere honden en mensen. Die eerste maanden waren erg intensief, voor ons alle drie, maar wat ben ik gelukkig met deze twee ACE-kanjers. Was het een rechte weg vooruit? Zeker niet! Maar weer een voorbeeld dat honden ongeacht hun achtergrond en leeftijd een nieuwe start kunnen maken. De dankbaarheid is elke dag van hun snuiten af te lezen (en van die van mij). Zielig zijn ze niet meer. Dat waren ze in het verleden. Nu zijn ze gelukkig en poetsen we dag voor dag de sporen van het verleden weg. ACE organisatie bedankt voor het redden van deze honden, en de goede informatie en zorg. Ook de lokale dierenarts was vol lof en onder de indruk over de goede zorg die ze hadden gehad. De inentingen waren maximaal in orde en ze konden zien dat de uitvoering van de sterilisatie van Ayla uiterst vakkundig was uitgevoerd. Om de “roots” van de blonde chica’s recht te doen, gingen ze laatst allebei uit hun plaat op het strand en in de duinen (samen met Labradoodle vriend Ted). Dit leverde weer mooie foto’s voor mijn collectie op J Hopelijk hebben beiden nog een lang en gezond leven voor de boeg, maar in ieder geval een Happy End!

Groeten,

Angelique van de Laak