Pagina's

donderdag 24 maart 2016

Raspi in een douchecabine.

Hij werd aangekocht als een mooi, lief knuffelig bolletje wol, maar begon te groeien, plaste al eens, wilde spelen, maakte tandjes en bewerkte daarmee de mooie meubelen! De niet meer handgemaakte, maar tandgemaakte meubeltjes zorgden er o.a. voor dat de jonge pup voor jaren naar een mini mini terrasje verhuisde!
Dit hele verhaal werd gewoontjes verteld alsof het een gewoon levensverhaal was van haar hond! Je begrijpt me toch, ging ze verder,
dat we er nu wel genoeg van hebben! Die rothond, kijk hoe hij eruit ziet! Alsof de hond zijn eigen kappersbeurten had moeten regelen!
Kijk hoe vuil en vies dit huis is. We moeten hem niet meer, vies beest!
Aan haar hand stond Raspi, droevig kijkend uit zijn lieve ogen. Hij keek haar ongeïnteresseerd aan.
Ik nam het beestje van haar over en wilde eigenlijk iets kwijt, wou haar vertellen wat een vreselijk mens ik haar vond en wat een hekel ik heb aan hypocriete leeglopers als zij! Ik heb dit niet gedaan en mijn energie en tijd in Raspi gestoken, dat in elk geval een veel dankbaarder resultaat zal geven…
Hij is zo lief, maar zo bang om geslagen te worden. Zijn oogjes kijken nog triest, maar daar zijn wij dan voor, om hier een verschil te betekenen!
Morgen gezond weer op…










Geen opmerkingen:

Een reactie posten