Beste mensen,
Als u het over succesverhalen heeft, mag en kan u het verhaal van Lianka niet missen.
Ik kwam met ACE in aanraking door een buurvrouw die een hond uit Spanje naar Nederland haalde. Nieuwsgierig keek ik op de site van ACE, (zie bijlage onderaan) waar ik foto's en een YouTube video zag van een zèèr angstig hondje Liancha genaamd, kreeg haar niet uit mijn systeem en van mij netvlies. Dagelijks keek ik op de site van ACE naar Liancha. Ik was verkocht, ging na een paar dagen er helemaal voor. Liet Liancha op de préreservering zetten en moest wachten op goedkeuring en een huisbezoek. Gekmakend voor mij, elke dag die voorbij ging was een dag te lang. Uiteindelijk kreeg ik huisbezoek en een aller aardigste dame kwam kijken, en probeerde gezien de zèèr angstige en daardoor bijt grage hond Liancha mij ervan te overtuigen dat ze het eigenlijk geen goed idee vond omdat ze bang waren dat ik er gezien haar gedrag uiteindelijk vanaf zou zien. Ze gaven aan dat ze waarschijnlijk ook niet zindelijk was. Dan zou Liancha ook gezien haar hoge leeftijd van 14 1/2 jaar niet herplaatsbaar zijn. Het maakte geen indruk en liet weten dat ik er 100% voor ging! En dan weken wachten op het nieuws over wanneer ze zou komen. Na vier weken kreeg ik te horen dat ik kon kiezen, in België ophalen of drie weken wachten en dan kwam ze op Rotterdam aan. Geen moeilijke keuze hoewel Rotterdam een paar honderd kilometer dichtbij is voor mij wilde ik niet wachten en gaf aan dat ik naar Brussel wilde rijden. Zo gezegd zo gedaan, op naar Brussel met vlinders in mijn buik. Daar kwam ze dan eindelijk met haar begeleiding uit het vliegtuig. Ik was zo blij haar te zien. Nu moet u zich voorstellen een kleine bench waar aan drie zeiden een riem uiting, zo was ze dus in de bench getrokken. De begeleiding wilde mij wel helpen met de bench in mijn auto te tillen. In mijn auto tillen? Vroeg ik verschrikt! Ze moet nog uren in de auto naar Nederland, onderweg moet ze er toch uit kunnen, vroeg ik. Sorry meneer maar wij durven haar er niet uit te halen. Na mijn argumenten aangehoord te hebben wilde een zoon van een van de begeleiding mij dan wel helpen om te kijken of we haar eruit konden krijgen. Zo gezegd zo gedaan. Voor de deur van het vliegveld Zaventem ging ik op de grond zitten en haalde de bovenzijde van de bench eraf. Na even rond te kijken kroop ze tegen mij aan, ongelooflijk!!!! Ik zag ook dat ze haar bench niet vervuild had, dat gaf mij het gevoel dat ze zindelijk was. Uiteindelijk hebben we daar ongeveer èèn uur gezeten, toen ik opstond liep ze keurig met mij mee naar mijn auto. Ik tilde haar op de achterbank en liep om de auto om in te stappen. Ondertussen was ze al naar de voorstoellen verhuist. Ik stapte in en begon te rijden, gelijk legde ze haar pootje op mijn knie. Nu ik er aan terug denk springen de tranen mij nog in de ogen. Uiteindelijk in Purmerend (thuis) aangekomen merkte je Hoe vreselijk angstig ze was. Ook liep ze op drie pootjes, een van haar voorpootjes was erg dun en misvormd aan de tenen. Dat was schrikken, ik was daar niet van op de hoogte gesteld. Thuis ging ze in een hoek van de kamer zitten. Als ik bijvoorbeeld de afstandbediening voor de tv oppakte liet ze alles uit angst lopen. Duidelijk was ze geslagen in haar leven. Hèèl langzaam kreeg ik beetje bij beetje haar vertrouwen, maar nooit helemaal. Als ik in haar ogen een te snelle of onverwachte beweging maakte kroop ze ineen. Maar NOOIT heeft ze een lip naar mij opgetrokken, werkelijk nooit!!!!! Met financiële hulp van ACE kon ik in Arnhem bij een orthopeed een brace laten aanmeten omdat ik wilde kijken of het mogelijk was om haar in de toekomst weer op vier pootjes te laten lopen. Ondertussen drie maanden verder en vier ritten naar de orthopeed in Arnhem was haar brace klaar. Het ging allemaal niet vazelf maar met veel geduld van mijn maar ook haar kant liep ze langzaam maar zeker weer op vier pootjes. Nu heeft ze een door mijzelf ontworpen schoentje waarop ze zelfs weer rent!! Zonder schoen kan ze het pootje niet gebruiken, maar met schoen hebben zich weer spieren op haar pootje ontwikkeld. Het is werkelijk de liefste hond die je jezelf kan wensen. Dat zeggen natuurlijk meer baasjes over hun hond, maar die hebben Lianka (zo heet ze nu) nooit ontmoet. Een maand geleden heeft ze een nare operatie aan haar darmen doorstaan. Nu hebben Lianka en ik afgesproken dat ze min twintig jaar moet worden. Vergeet niet ze is nu 16 jaar!!! We gaan nu elke dag naar het bos, en ze loopt bijna altijd los. Ze vertrouwt nog steeds geen mannen maar vrouwen kunnen haar met wat geduld wel benaderen. Ik wil benadrukken dat ze werkelijk nooit agressie heeft getoond in welke vorm dan ook. Ze is met één woord, WAANZINNIG!
Ik kwam met ACE in aanraking door een buurvrouw die een hond uit Spanje naar Nederland haalde. Nieuwsgierig keek ik op de site van ACE, (zie bijlage onderaan) waar ik foto's en een YouTube video zag van een zèèr angstig hondje Liancha genaamd, kreeg haar niet uit mijn systeem en van mij netvlies. Dagelijks keek ik op de site van ACE naar Liancha. Ik was verkocht, ging na een paar dagen er helemaal voor. Liet Liancha op de préreservering zetten en moest wachten op goedkeuring en een huisbezoek. Gekmakend voor mij, elke dag die voorbij ging was een dag te lang. Uiteindelijk kreeg ik huisbezoek en een aller aardigste dame kwam kijken, en probeerde gezien de zèèr angstige en daardoor bijt grage hond Liancha mij ervan te overtuigen dat ze het eigenlijk geen goed idee vond omdat ze bang waren dat ik er gezien haar gedrag uiteindelijk vanaf zou zien. Ze gaven aan dat ze waarschijnlijk ook niet zindelijk was. Dan zou Liancha ook gezien haar hoge leeftijd van 14 1/2 jaar niet herplaatsbaar zijn. Het maakte geen indruk en liet weten dat ik er 100% voor ging! En dan weken wachten op het nieuws over wanneer ze zou komen. Na vier weken kreeg ik te horen dat ik kon kiezen, in België ophalen of drie weken wachten en dan kwam ze op Rotterdam aan. Geen moeilijke keuze hoewel Rotterdam een paar honderd kilometer dichtbij is voor mij wilde ik niet wachten en gaf aan dat ik naar Brussel wilde rijden. Zo gezegd zo gedaan, op naar Brussel met vlinders in mijn buik. Daar kwam ze dan eindelijk met haar begeleiding uit het vliegtuig. Ik was zo blij haar te zien. Nu moet u zich voorstellen een kleine bench waar aan drie zeiden een riem uiting, zo was ze dus in de bench getrokken. De begeleiding wilde mij wel helpen met de bench in mijn auto te tillen. In mijn auto tillen? Vroeg ik verschrikt! Ze moet nog uren in de auto naar Nederland, onderweg moet ze er toch uit kunnen, vroeg ik. Sorry meneer maar wij durven haar er niet uit te halen. Na mijn argumenten aangehoord te hebben wilde een zoon van een van de begeleiding mij dan wel helpen om te kijken of we haar eruit konden krijgen. Zo gezegd zo gedaan. Voor de deur van het vliegveld Zaventem ging ik op de grond zitten en haalde de bovenzijde van de bench eraf. Na even rond te kijken kroop ze tegen mij aan, ongelooflijk!!!! Ik zag ook dat ze haar bench niet vervuild had, dat gaf mij het gevoel dat ze zindelijk was. Uiteindelijk hebben we daar ongeveer èèn uur gezeten, toen ik opstond liep ze keurig met mij mee naar mijn auto. Ik tilde haar op de achterbank en liep om de auto om in te stappen. Ondertussen was ze al naar de voorstoellen verhuist. Ik stapte in en begon te rijden, gelijk legde ze haar pootje op mijn knie. Nu ik er aan terug denk springen de tranen mij nog in de ogen. Uiteindelijk in Purmerend (thuis) aangekomen merkte je Hoe vreselijk angstig ze was. Ook liep ze op drie pootjes, een van haar voorpootjes was erg dun en misvormd aan de tenen. Dat was schrikken, ik was daar niet van op de hoogte gesteld. Thuis ging ze in een hoek van de kamer zitten. Als ik bijvoorbeeld de afstandbediening voor de tv oppakte liet ze alles uit angst lopen. Duidelijk was ze geslagen in haar leven. Hèèl langzaam kreeg ik beetje bij beetje haar vertrouwen, maar nooit helemaal. Als ik in haar ogen een te snelle of onverwachte beweging maakte kroop ze ineen. Maar NOOIT heeft ze een lip naar mij opgetrokken, werkelijk nooit!!!!! Met financiële hulp van ACE kon ik in Arnhem bij een orthopeed een brace laten aanmeten omdat ik wilde kijken of het mogelijk was om haar in de toekomst weer op vier pootjes te laten lopen. Ondertussen drie maanden verder en vier ritten naar de orthopeed in Arnhem was haar brace klaar. Het ging allemaal niet vazelf maar met veel geduld van mijn maar ook haar kant liep ze langzaam maar zeker weer op vier pootjes. Nu heeft ze een door mijzelf ontworpen schoentje waarop ze zelfs weer rent!! Zonder schoen kan ze het pootje niet gebruiken, maar met schoen hebben zich weer spieren op haar pootje ontwikkeld. Het is werkelijk de liefste hond die je jezelf kan wensen. Dat zeggen natuurlijk meer baasjes over hun hond, maar die hebben Lianka (zo heet ze nu) nooit ontmoet. Een maand geleden heeft ze een nare operatie aan haar darmen doorstaan. Nu hebben Lianka en ik afgesproken dat ze min twintig jaar moet worden. Vergeet niet ze is nu 16 jaar!!! We gaan nu elke dag naar het bos, en ze loopt bijna altijd los. Ze vertrouwt nog steeds geen mannen maar vrouwen kunnen haar met wat geduld wel benaderen. Ik wil benadrukken dat ze werkelijk nooit agressie heeft getoond in welke vorm dan ook. Ze is met één woord, WAANZINNIG!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten