Sus werd ofwel afgegeven ofwel teruggezet waar ze hem gevonden had...

Een hele week al van heen- en terugrijden, van tegenslag omdat onze vergunning voor sectie vier nu al meer dan drie jaar op zich laat wachten.

Een mens loopt zich te pletter om dit allemaal maar in orde te krijgen en dan gaat de bel: een dame die volgens haar zeggen al met mij via de telefoon afgesproken had, niettegenstaande ik er zelf niets van wist, en zei ofwel neem je hem binnen ofwel zal ik hem terugzetten waar ik hem gevonden heb!!! De agressieve blik op mij gericht, een grote graatmagere, verwaarloosde hond staat dan daar aan haar hand, zo intens triest kijkend, wetende dat het over hem gaat en wie beslist hier dan wat er met hem gebeurt? Het is meer dan God spelen! Ze kunnen niets zeggen, kunnen niets doen, staan weerloos af te wachten wat hun lot dan wel zal worden...

Ik heb hem binnengenomen, de arme stakkerd. Hij heeft zowat drie kommen opgegeten en bleef maar drinken. We hebben het voorzichtig aangepakt want wie weet hoe lang hij al niet gegeten had. 

Het is een kanjer. Als hij op gewicht zal staan, zal hij een prachtige maar vooral lieve hond worden. Nu is het eerst opknappen en vergeten wat was, denken aan morgen...