Dotty (Letje) 1 jaar in Nederland

Hallo allemaal,

Mijn naam is Dotty (bij Ace Letje) en ik ben een superstoere Bodeguero (neee, géén Spaans Boerenfoxje , blèh!) van bijna 1,5 jaar. Ik woon nu net 1 jaar in Nederland en n.a.v. de nazorg na 1 jaar vroeg Petra Besemer mij, om mijn verhaal naar jullie blog te sturen. Dit omdat deze match zo'n positief succes verhaal is en ik misschien wel andere mensen inspireer om net zo'n leuke Bodeguero of anders een ander hondje te adopteren via Ace. Bij dezen dan!

Zoals ik al zei is mijn naam Dotty, en ik woon nu net 1 jaar in Nederland bij een superleuke mensenroedel. Ik kan wel zeggen dat ik mijn forever-mandje heb gevonden hier. Ik wil hier nooit meer weg en mijn mensenroedel wil mij ook nooit meer kwijt zeggen ze. Allemaal zijn ze even dol op mij en ik op hen. Mijn kleine baasjes van 2, 3, 4 jaar oud zijn mijn beste vriendjes. Met hen doe ik 'tikkertje', verstoppertje spelen, en met onze pluche knuffels spelen. Met mijn baasje van 10 kan ik heel goed voetballen; menig bal is al gesneuveld tijdens een verhit potje voetbal (vind mijn baasje niet erg, dan krijgt hij weer een nieuwe ). Met mijn oudere baasjes van 19 en 20 jaar maak ik heerlijke wandelingen, en mijn vrouwtje is mijn 'allessie'. Ik ben altijd samen met haar; dan gaan we samen, of met de hele roedel naar het bos of strand, of ik mag mee in de mand voorop de fiets om de kindjes van school te halen. Ze kennen mij daar al allemaal, want zodra ik het schoolplein op kom lopen wordt er van alle kanten Dotty! Dotty! Dotty! geroepen en dan duiken er allemaal kindjes bovenop me. Mijn staartje draait overuren want ik weet niet wie ik nu als eerste gedag moet gaan zeggen.

Ook mag ik altijd mee op vakantie in het bos. Alhoewel, vakantie?! Ik heb het daar altijd zo druk met al die eekhoorns en vogels die van de zaadjes en pinda's komen eten bij ons vakantiehuisje dat ik eigenlijk niet aan vakantie toe kom. Het is eigenlijk alles behalve ontspannend, want iemand moet het 'fort' toch verdedigen tegen al die 'indringers' die in ons tuintje komen. 

Ik kan me haast niet meer herinneren hoe het in Spanje was, omdat het lijkt alsof ik hier al eeuwig woon. Toch is het pas (of alweer) een jaar! Dat is natuurlijk uitgebreid gevierd, met een lange boswandeling en een konijnenbout toe. Als de grote baas dat toch eens wist, van die konijnenbout, hihi, want dat krijgt hij niet van mijn vrouwtje. De grote baas snapt trouwens niet dat ik hem ook heel leuk vind, en het ook heerlijk vind om bij hem op schoot te liggen. Mijn grote baas komt namelijk uit Afrika en daar zijn ze het niet gewend om honden in huis te hebben; daar wonen ze buiten in de tuin in het hondenhok (als ze zelfs geluk hebben). Maar stiekem vind hij het wel leuk hoor, dat ik dol op hem ben en bovendien heeft mijn vrouwtje hem zeer goed opgevoed in 'het omgaan met huishondjes' voordat ik hier kwam, hihi. Hij kan heerlijk kriebelen als ik bij hem op schoot lig, en ook 'help' ik hem bijvoorbeeld de vis schoon te maken als hij dat gaat koken. Dan maakt hij de zalm schoon en dan help ik hem de zalmenkop op te eten en de ingewanden. Heerlijk!

Dat krijg ik trouwens 2x per week te eten, verse vis. Dat vind mijn vrouwtje gezond voor mij en ik vind het heerlijk. Verder krijg ik altijd vers vlees te eten (combi van KVV en BARF) en ongeveer 2x per week een karkasje van een haas, kippetje, kwartel of kippennekken of-vleugels. Daar worden mijn tanden lekker schoon van, van dat geknabbel, want daar ben ik best wel even mee bezig, als het een lekker groot kluifbot is. Bezigheidstherapie noemt mijn vrouwtje dat (alsof ik dat nodig heb).

Verder kon ik het ook heel goed vinden met ons huiskonijn Rex. Kon, want Rex heeft mijn vrouwtje helaas in november in moeten laten slapen omdat hij heel erg ziek was. Ik probeerde altijd met hem te spelen, maar hij snapte de hondentaal niet erg. Hij was dus niet echt onder de indruk van mij. Maar nu heb ik tot mijn grote vreugde, sinds ongeveer 6 weken, weer een nieuw konijnenvriendinnetje, Billie! Zij is nog maar een baby dus ik moet van het vrouwtje veel voorzichtiger met haar zijn. Ik lig dus vaak maar heerlijk met haar te knuffelen op de bank, of ik ga haar zoeken als zij zich 'verstopt' heeft in de kamer (onder de tafel met de eetkamerstoelen bijvoorbeeld, of onder de bank. Ook 'hollen' wij ook vaak achter elkaar aan door de kamer. Ze is namelijk voor de duvel niet bang en walst mij zo omver als ik haar voor de voeten loop. Ondanks dat ik wel een jacht instinkt heb buiten (vooral vogels), weet ik hier in huis heel goed dat de konijnen bij mijn roedel horen en dat ik daar dus lief voor moet zijn. Maar mijn vrouwtje houdt mij goed in de gaten hoor, en Billie mag alleen loslopen onder toezicht van het vrouwtje, en als het rustig is 's avonds.

Wat de hondencursus betreft; daar gaan mijn vrouwtje en ik vanaf volgende week eindelijk aan beginnen. Wij gaan de cursus via de dierenbescherming volgen, in het Amsterdamse Bos, en we hebben wel een jaar op de wachtlijst gestaan omdat er telkens niet genoeg trainers waren. Ondertussen heeft mijn vrouwtje mij alle commando's al zelf geleerd en luister ik goed, zowel binnen als buiten en zowel met als zonder riem. Maar mijn vrouwtje vind het toch wel goed om de cursus te proberen omdat ik namelijk niet het allerdapperste hondje ben met andere honden en grote mensen. Mijn vrouwtje vind mij een beetje onzeker en buiten ben ik vooral op mijn omgeving gefocust. Ook wel op mijn vrouwtje, want ik blijf altijd vlak bij haar in de buurt en ik kom ook direct als zij mijn roept, maar ik wil nog wel eens in paniek raken als er een ander hond aankomt. 

Ik ben namelijk aangevallen door een grote hond  (een Ierse setter) toen ik hier nog niet zo lang was. Die heeft mij flink te pakken gehad; ik had wel een stuk of 15 bijtwonden en toen moest ik gelijk naar de dokter van het vrouwtje.  Gelukkig waren het oppervlakkige bijtwonden en had hij niet doorgebeten. Maar goed, sindsdien ben ik soms een beetje onzeker met andere honden. Eerst was ik heel bang voor alle grote honden, maar daar heeft mijn vrouwtje mij goed mee geholpen om dat er uit te krijgen. Die angst is nu gewoon onzekerheid geworden. Ik ben ook niet meer voor elke grote hond bang, maar ik weet gewoon niet meer zo goed hoe ik nu moet reageren als een grotere hond met mij wil komen spelen. Ik wil wel heel graag, maar ik durf niet meer zo goed. Hopelijk leert mijn vrouwtje tijdens de hondencursus weer een beetje meer over hoe ze mij nog beter kan helpen om mijn zelfvertrouwen weer helemaal terug te krijgen. Bovendien zou ze het heel leuk vinden om bijvoorbeeld een cursus 'speuren' met mij te volgen omdat ik dat zo leuk vind. Thuis verstoppen ze namelijk altijd mijn favoriete knuffel in de kamer en die weet ik dan altijd te vinden.

Ik kom trouwens net weer terug van de dierenarts waar ik weer mijn jaarlijkse check- up en inentingen heb gekregen. Ik ben prachtig mooi op gewicht volgens de dierenarts, mijn oren, ogen, tanden, hartslag, pols etc. alles is prima en mijn vacht ziet er prachtig glanzend uit. Ze was heel tevreden over mij en vond mij een dapper hondje.

Verder weet ik niet wat ik nog meer zou moeten vertellen behalve dan dat ze hier altijd roepen dat ze mij nooit meer kwijt willen. Mijn vrouwtje vind ook dat de hele adoptieprocedure via ACE voortreffelijk is verlopen. Ze verteld namelijk altijd over jullie stichting als andere mensen mij op straat bewonderen (ik ben namelijk een van de knapste hondjes van de buurt; vinden ook alle andere hondeneigenaren). Niets dan lof dus! Tot slot heeft mijn vrouwtje nog wat foto's bijgevoegd zodat je zelf kan zien dat het hier wel goed gaat met mij. 

Dank nogmaals voor deze perfecte match, en als er ooit een hondenvriendje of -vriendinnetje (Bodeguero!) bij mag komen, dan gaat hij of zij zéker weer via ACE komen.

Groet en poot, 

Dotty

Klik hier om het filmpje te zien dat van de foto's gemaakt is.