Bink 10482

Bink 10482, een naam en een nummer…
Zo kwam de kleine man met zijn blije kop voorbij op mijn scherm, ergens in juli 2015.
“Pap, ik wil een hond en ik heb er één gezien die heel speciaal is, die wil ik echt!”
“Nou haal dan!”
“Ja, dat kan toch niet zo maar… Frans moet ook willen, ik werk nog fulltime en tis bijna € 300,-…”
“Ach maak je niet druk, je hebt toch mijn pincode?”
Enkele maanden later blijkt dat mijn keuze voor de Spaanse rescue met nummer 10482 nog specialer dan specialer gaat worden….

9 augustus;
Frans we gaan alleen maar kijken! Niets beslissen, niets meenemen en niets beloven, alleen maar kijken…
1,15 uur en 97,5 km later staan we oog in oog met het vrolijkste hondje ever, dartelend door een afgezet weitje, met een mooie plumeau-staart gedrapeerd over zijn rug.
Koffie drinkend met lieve mensen die vol lof over de kleine man praten en laten weten dat als Bink in oktober niet is geadopteerd ze hem zelf houden, zo leuk is ie!
En of hij leuk is! Maar uiteraard moet de kleine rescue zich ook prettig voelen bij ons, zijn potentiele nieuwe mensen, laten we het opvanggezin weten en of hij het hoort en begrijpt, FLOEP daar zat het manneke met zijn blonde manen en zwart snoet ineens op schoot kusjes te geven!

19 augustus;
Even snel mijn FB status aangepast: OMW to Zoelmond #‎zenuwachtigalsdepest
Daar gaan we dan, nog één laatste keer de checklist: mandje check, kleedjes en kussens check, speelgoed check, bakjes check, brokken en vleeskuipjes check, riempjes, halsbandje en tuigje check, volle tank check, vragenlijst voor Ria check!
Een paar uur later komen we weer aan in Lelystad, WELKOM THUIS PRINS BINCK!
(Ja we hebben zijn naam iets gewijzigd, dit omdat we hem een prinsheerlijk leventje hebben toegezegd en Binck met -ck toch iets koninklijker overkomt…)

Enkele van mijn vragen waren o.a. hoe is Binck in de auto? Hoe reageert hij op bezoek? Kan hij even alleen thuis zijn? Deze vragen komen voort uit mijn mantelzorg activiteiten voor mijn beide ouders en broer.
Gelukkig kan hij prima in de auto, is nieuwsgierig naar bezoek en kan even alleen thuis zijn maar gezien zijn formaat en makkelijk karaktertje zouden we hem gewoon overal mee naartoe kunnen nemen, aldus Ria.

En zo rolde, geheel onverwachts, een Spaans afgedankt rescue hondje in de rol van sociale knuffel- en troosthond voor dementerende en invalide ouderen en (jong)volwassenen met Schizofrenie en/of een bipolaire stoornis.

1x in de week (of 2 weken) gaat Binck mee naar Amsterdam voor een uurtje of 3-4, op bezoek bij oma (tot september jl. ook bij opa en dat was echt feest want opa’s handen werkten niet zo goed meer dus er viel altijd wel iets op de grond wat de kleine Prins lustte…).
Binck kent de weg al goed binnen het tehuis, bewoners, niet-bewoners en personeel worden kwispelend begroet de oude witte tehuis kat krijgt een grom en een grauw en uit nijd wordt er minimaal één hap genomen uit het etensbakje.
Bewoners in een rolstoel die hem aandacht geven krijgen een snel sprongetje en hup, de weg naar oma wordt vervolgd.

Het ritueel bij oma is altijd hetzelfde, in de trant van ‘hard to get’, ja oma moet er wel moeite voor doen J Of zal het een onbewuste training zijn van Binck, weten oma’s oude hersenen nog wel dat hij Binckie heet?
En ja, Ria heeft gelijk! We kunnen hem makkelijk meenemen qua formaat, hij past ook bij iedereen op schoot en mensen kunnen zijn 6,5 kg schoon aan de haak met gemak tillen.
Koude handen worden aan zijn lijfje gewarmd, zijn kopje wordt veelvuldig geaaid, er wordt met zijn lange haren gespeeld en er wordt veel, veel tegen hem gepraat, ook over vroeger….
En Binck, kleine Binck laat het allemaal geduldig over zich heen komen.

Het bezoek aan het begeleidend wonen project voor mensen met Schizofrenie en/of een bipolaire stoornis verloopt anders. Dat is hier in de buurt en daar lopen we minimaal 1x per week naartoe.
De kleine clown loopt tussen de bewoners (soms zijn het er velen, soms enkele) door of blijft even aan je zijde. Als je hem verder geen aandacht geeft zoekt hij vanzelf iemand op voor een aai, een lief woord of welke vorm van aandacht dan ook…
Als we met de persoon in kwestie aan de praat raken (uiteraard gaat dit eerst over Binck en zijn redding uit Spanje) blijkt 9 van de 10 keer dat hij of zij net een psychose achter de rug heeft, of zware dagen, last heeft van bijwerkingen van nieuwe medicijnen of te kampen heeft met extreme stemmingswisselingen. Kortom iemand die er even helemaal doorheen zit en een troostknuffel nodig heeft….

Ondanks dat het om twee totaal verschillende beperkingen gaat, valt het mij vooral op hoe rustig en geduldig hij zich gedraagt als hij op ‘bezoek’ is en niks laat zien van het puppy gedrag (klieren, rennen, uitdagen, springen, weglopen etc.) wat hij bij zijn vriendjes wel heeft.
Hij moet gewoon aanvoelen dat deze mensen ‘anders’ zijn.

Ik heb Binck niks aangeleerd over hoe te gedragen in verzorgingstehuizen of begeleidend wonen projecten, je zult begrijpen dat ik beretrots ben op de kleine Spanjaard en hem graag overal mee naartoe neem!

Is Prins Binck nu een sociale hulphond geworden?
Misschien maar misschien ook niet….
Gaan we dit vaker doen?
Nee, want Binck moet een lekker ravottend hondje met een eigen karaktertje blijven, het moet geen overkill worden…


Lieve groet uit Lelystad-Haven,
Binck en Alexandra

PS. Ingesloten tref je foto’s aan van ons laatste bezoek; lunchen met oma, klimmen op schoot bij oma en een onderonsje met oma (let vooral op zijn troostend, begrijpend pootje…)