Hij keek op Schiphol direct nieuwsgierig vanuit zijn bench naar ons.
Oei, hij was kleiner dan we dachten. Maar wel ontzettend leuk en
nieuwsgierig.
Zijn tuigje, dat wij in de dierenwinkel hadden aangeschaft, bleek te
groot. Water hoefde hij niet. Hij rilde wel. Zo'n lange reis, samen
met een ander hondje in een bench is niet niks. Had ik voorheen
vochtige doekjes voor snotneuzen en spenen in mijn jaszak als de
kleinkinderen meegingen, nu zitten daar poepzakjes en papieren
zakdoekjes in. Goed gedaan, want na 50 meter liet hij een grote plas
lopen en nog eens 50 meter verder een dikke poep. Midden op de witte
vloer van Schiphol! We hebben het keurig opgeruimd.
Onwennig liepen wij met onze Freek (wat die naam hebben wij hem samen
met de kleinkinderen gegeven) door Schiphol. In de auto lag hij
rustig, hoewel af en toe keek hij nieuwgierig uit het raam.
Hij is nu twee dagen bij ons. Slaapt, eet, wandelt, kijkt naar buiten
en let voortdurend op waar we zijn. Alleen zijn wil hij 's nachts nog
niet. Dan gaat hij piepen en blaffen. Dus slaapt een van ons op de
bank. Overdag oefenen we. Even weggaan en afwachten. Dat doen we
steeds langer. Over enkele dagen gaat het lukken. Dat weten we zeker.
Het gaat steeds beter. De kleinkinderen komen regelmatig op bezoek en
zijn nu al gek op hem.
Gisteravond wilde hij niet naar buiten. Te koud en te nat! Een echte
Spaanse senor! Toch moet hij wennen aan de Hollandse winters.
Misschien een jasje voor hem kopen? Dat vind ik eigenlijk niks. Het is
aftasten. Wij zoeken uit wie hij is en hij kijkt wie wij zijn. Zo
proberen we elkaar te 'lezen'. Spelen doet hij nog niet. De
kleinkinderen hebben speeltjes voor hem gekocht. Maar daar kijkt hij
nog niet naar. Eerst maar eens bijkomen.
Margaret
Geen opmerkingen:
Een reactie posten