Ons Dika

Na intensief mailcontact te hebben gehad met een vrijwilliger van ACE over het karakter van Elvie, nu ons Dika, hebben we besloten op de verjaardag van ons Liske (Labrador) die toen 12 werd om Dika te adopteren. Best enorm spannend, want vanuit Spanje was Dika overgevlogen naar Belgie, had daar in 2 gezinnen gewoond waar het helemaal mis met haar ging. Ze blafte ongelooflijk veel en was van de stress erg mager. Ze was op. Een vriendin van een vrijwilliger van ACE bood toen aan dat Dika bij haar mocht komen om tot rust te komen. Toen ik Dika voor het eerst op foto zag, werd ik enorm diep geraakt. Ik wist dat ze bij ons hoorde. Ik wist dat ons Liske niet veel ouder zou worden en ik wilde zo graag dat als we weer een hond namen, dat Liske er voor de nieuwe hond zou zijn, want ze was zo lief en een heel goed voorbeeld voor een nieuwe hond.

Op 21 juni 2015 werd Dika bij ons gebracht. Het klikte meteen tussen Liske en Dika. Dika was voor ons erg bang. Riem om doen om te gaan wandelen vond ze doodeng, riem afdoen net zo. Al vrij snel begon haar vertrouwen in mij te groeien, maar ze blafte de hele dag tegen mijn man. Hij hoefde maar binnen te komen, iets zeggen of zelfs als hij even anders ging zitten op de bank blafte Dika compleet in paniek. Omdat ik haar dan niet kon bereiken en ze constant in paniek raakte, heb ik een snuitje gekocht. Ik trainde haar door het snuitje om te doen en dan mochten mensen mijn huis binnen komen, mij groeten en door de voordeur er weer uit. Ik kon ondertussen Dika, die dan ook wel blafte, maar niet in paniek raakte, vertellen dat alles goed was. Als "vreemde" mensen bij ons wilden komen, dan moesten ze mij het laten weten, dan deed ik Dika het snuitje om en kon ik haar steeds bereiken en haar elke keer vertellen dat het goed was. Na dit een paar keer te hebben gedaan, hoefde ik alleen maar mijn hand, waar ik het snuitje in vast hield, omhoog te doen en dan noemde ik "kapje" , dan begreep Dika dat ze haar bench in mocht en niet hoefde te blaffen, dat het dus okey was. Deze training heb ik hooguit twee maand gedaan. Dika heeft zoveel vertrouwen gekregen dat ze het zelf ook niet meer noodzakelijk vind om gigantisch veel te blaffen en dus ook niet meer in paniek raakt. Nadat Dika een maand bij ons was, ging Liske lichamelijk heel erg achteruit. We moesten haar in laten slapen. Dika is 4 dagen van slag geweest. Wilde niet eten en was ook niet vrolijk. Zo, van het 1 op het andere moment leek er een knop om te gaan, at ze haar bak voer leeg en werd weer vrolijk.

Ik heb een hele sterke band met Dika. Ik gebruik vooral gebarentaal en zeker lichaamstaal om mij verstaanbaar te maken. Dika loopt (bijna) altijd los, loopt mee zowel los als vast als ik fiets, gaat overal mee naar toe. In volle bussen, volle boot naar de eilanden, in restaurants, bij kinderen. Ik vermijd geen enkele situatie met haar. Ik doe net alsof ik het gewoon vind dat ze het allemaal mee moet maken. Ik geef haar hiermee vertrouwen en dat pikt ze heel goed op. Als ik fiets en Dika loopt los mee, dan raakt ze wel eens achter. Ik roep haar nooit, ook niet als ik haar niet meer zie. Zij moet mij in de gaten houden, ik niet haar. Hierdoor is ze altijd scherp en is ze snel weer bij mij in de buurt. Zelfs als ze achter een konijn aan rent, ze is er heel snel weer, want ik ben haar baas en die wil ze niet uit het oog verliezen.

We genieten enorm van haar en houden zielsveel van haar. Dan te bedenken dat ze ooit als heel klein pupje (van ongeveer 4 weken)  in een afvalcontainer was gedumpt met haar broertjes en zusje.

Vriendelijke groet van Marja en een poot van Dika